opeth'in yeni albümü
pale communion'dan yayınlanan ilk single.
mikael akerfeldt'in yaşadığı ve dolayısıyla gruba yaşattığı değişim, gelişim ve olgunlaşma rüzgarları tüm hızıyla esmeye devam ediyor. 16 yaşında bir liseliyken blogunu takip ederdim kendisinin, bir ay boyunca sahneye çıkıp
demon of the fall çalıp söyledikten sonra kızı melinda'yı salıncakta sallarken hissettiği huzurun kendi içinde bir çatışmaya yol açtığından falan bahsediyordu. müzik konusunda dar görüşlü olmayan,
heritage albümünün opeth'in en iyi albümü olmasa da diskografilerinde kayda değer bir yeri olduğunu düşünen bir eski metalkafa olarak ben bu şarkıyı beğendim. heritage albümünün retroluğu, camel soundu birazcık atılmış, progresif riffler geri gelmiş, sonlara doğru gayet güzel bir gitar solosu var. hatta 04:20 civarına ufak bir growling attırsalarmış inanılmaz güzel olurmuş.
ehem. velhasılı kelam
still life,
my arms your hearse,
blackwater park gibi albümler yaptıktan sonra, bakın şarkı şarkı ayırmadım direk albüm dedim, o kendin daha önce koyduğun çıtayı aşmak biraz daha zor oluyor. beklentilerinizi çok yüksek tutmayın, keyif almaya bakın.