gurur sandığı aslında ümitsizliğidir.
uzaktan uzağa sever, iyi olup olmadığını kontrol eder sosyal ağlardan ama aramaz. kırılmaktan, üzülmekten ve yine aynı şeyleri yaşamaktan korkar içten içe.
ne yeniden aşık olmak ister ne de yeni biriyle vakit geçirmek..
ölene dek yalnız kalma fikrine de alıştırmıştır kendisini.
onu sevmek, hem de çok sevmekten mutludur.
aşkın, aşık olduğun insanı elde etme hırsından çok daha fazlası olduğunu anlayacak kadar büyümüştür.
içten içe merak eder durur;
''o da beni düşünüyor mu, ara sıra da olsa özlüyor mu acaba'' diye..

korkaklıkla suçlanan ama o korkaklığının ardında çoook uzun bir hikayesi olan insandır. muhtemelen on milyon kere korkmamış, her defasında ağır yaralar almış daha fazlasına cesareti kalmamıştır. belki de karşısındakinden bekliyordur radikal bir adım. belki mecali kalmamıştır?.. tek ihtiyacı olan ''bundan sonra elimden geleni yapacağım'' demesidir. belki o günü bekliyordur.
özlemesini, geleceği varsa kendi isteğiyle gelmesini istiyordur.
her şey keşke burada yazılanlar kadar ''türk filmi tadında'' olsa..

korkak insan modelidir. öldürmeyen şey seni güçlendirir. her saniye insanlar ölüyor. müzik dinlemek için gittiği konserde kurşun yiyor. peki çok sevip özleyip aramadığın insanın başına yolda yürürken tuğla düşse ve ölse ne olacak çok merak ediyorum. yorgan yastık altında gözyaşı akıtır ancak. ben seveceğim ve bekleyeceğim he mi ? her geçen saniye boşa.

edit: anlatılması güç yaşanmışlıklar ile boyun eğmek durumundaysa eğer bu duruma yapabileceği tek şey unutmaktır. her ne kadar unutmak mümkün değilmiş gibi gözükse de en azından alevini almaktır. fakat dışarıdan bakan bir göz olarak akıl vermek kolay. unutulmayacak ve her zaman bir yerlerde kendini muhafaza edecektir. insan olmanın gerekliliği bu hissiyatları yaşayabilmek. yaşayamamaktan yeğdir diye düşünüyorum.

fakat arabesk yaşayıp dram içine gömüldüğünde bundan beslenen bünyeler tüm ipler ellerinde olsa dahi kendilerine duvarlar örüp, bahaneler yaratıyorlar. genellemeyi yıkıp tanımlamayı bırakıyorum.

(bkz: abi seviyorsan git konuş bence) işte bu başlıktaki ilk entry tam benim tanımıma uygun modeldir mesela. lafım "korkan" arkadaşlaradır.

insanları birini aramaya yönlendiren sevmek ve özlemek değildir. aramaya yönlendirebilecek hisleri taşımıyordur. o zaman özlemek ve sevmek kendi içinde yaşanır. aramaya yönlendirebilecek hisler kriptolu telefon misali, senin gönderdiğin sinyali çözebilecek bir karşı araca ihtiyaç duyarsın. arayacağın yerde şifreleri çözebilecek, seni anlayacak biri yoksa arayamazsın.

vakti yoktur:(

ulan varsa böyle biri benim için söylesin. (bkz: söz kızmayacağım) söylemezse de kızmayacağım. çünkü onu tanımıyorum. ama eğer kim olduğunu söyler ama yukardaki hededeki insan olduğunu söylemezse işte o zaman gerçekten çok üzülürüm.

o arasa olmuyo mu orospu çocukları! hemen suçla korkak diye, bi bok bilmiyon konuş anca!

karşı tarafın araması gerekiyordur. onu bekliyordur.

bu tipte ki kişiler ölümüne inatçıdır. kendimden biliyorum. karşı taraftan bekler. sırf bu inadı yüzünden de bir sürü ilişki telef olur. ama bu telefin sonucunu iki taraf da kaybeder.

bu sebeple aramaniz gerekiyorsa arayin kardesim. olayi inatlasma boyutuna cekmeyin...

salak olduğu için aramıyor değildir. arayınca "beni bu kadar sevdiğini bilmiyordum ben de artik seni seviyorum" cevabı almayacak zaten. karşıdaki insan birden aydinlanivermeyecek. yok öyle bir dünya. muhtemelen daha önce yaşadığı olaylar duygular tekrarlanacak. bunu bildiği için aramiyordur.

"aramak" olayını bütün problemlerin çözümü olarak gördüğünüzde salak ya da korkak gibi görünen insan. sadece bir çeşit çocuk masalında yaşadığını sanan biri böyle düşünebilir.

birkaç farklı sebep vardır, özellikle çocukluk ya da ergenlik yıllarından kalma arkadaşlıklar ise.

- ) değişimden korkar hale gelmiştir; eski arkadaşları ile görüştüğünde onun da, kendisinin de değiştiğini ve arkadaşlıklarını sürdüremeyeceklerini anlar. sessizce, hiçbir şey yokmuş gibi rol yapmak da en acısıdır o muhtemelen son buluşmada; bir zamanlar yanında en rahat olduğun insanlara rol yapmak.

- ) karşı tarafın, özelikle karşı cinslerde geçerli olan bir durumdur, lafı direk bir "veda konuşması"na ve "görüşmeyelim"e getirmesi. kızı onca sene sonra bulup, ziyaretine gidip, saatlerinizi sadece onunla görüşebileceğiniz belki bir yarım saate ayırdıktan sonra size "sevgilim rahatsız olabilir, görüşmeyelim bundan sonra" denmesinin nasıl bir travma yaratacağını yaşamadan bilemezsiniz.

- ) bir de şöyle bir durum var: özellikle -yine karşı cins arkadaşlar için- onunla yeniden iletişime geçme sebebinizi arkadaşlıktan farklı algılayabiliyor karşınızdaki. yalnız hissettiğiniz bir zamanda, eski bir arkadaşınıza yazdığınızda, sizi "ona yazıyor" olarak algılayan kız hakkında çok da iyi bir düşünceniz kalmaz; saygınızdan hiçbir şey yokmuş gibi davransanız da. yine iş rol yapmaya döner sonunda; kaçacak delik ararsınız, ki bu da çok acıtır insanı.

özetle; hem iki taraf, hem de aranızdaki bağ değişmiştir çoğunlukla. bu değişimi gözlemledikçe -ve insanları bundan dolayı kaybettikçe- canınız yanar, canınızın yanmasına refleks olarak eski arkadaşlarla iletişime geçmeye çekinirsiniz artık. yenilerse zaten eskiler gibi olmaz; giderek yalnızlaşırsınız ve bu çoğu zaman çok kısa bir süre içinde gerçekleşir, bir ya da birkaç yıl içinde.