istanbul beylikdüzü'nde şimdi marmara park'ın olduğu yerde eskiden tatilya vardı. çocukken dünya üzerinde en sevdiğim yerin orası olduğuna karar vermiştim.
imkanım olsa çocukluğumla oraya giderdim, ardından da kendime güzel bir kırtasiye alışverişi yaptırır bir türlü kavuşamadığım 36'lı faber castell pastel boyaları alırdım
özel matematik dersine götürürdüm. iyice kafasına girsin diye.
sanırım kuaföre götürürdüm hep renkli saçlarım olsun isterdim. gidip bir kaç tutam pembe saç yaptırırdım.
çocukluğumla bulussam onu bir yerlere götürmekten ziyade ona arkadaş olurdum. yalnız olmadığını sırtını bana yaslayabilecegini söyler ve suanki aklımla ona öğütler verirdim. elinden tutardım mesela her konuda yardımcı olurdum. kariyer konusu arkadaş ve es seçimi, hayata karşı bakışı.. her konuda
onun ihtiyacı olan basının oksanmasini ben saglardim. kimse onu duymazken ben duyardım görürdüm onu. onaylanmaya onaylanmaya artık onaylanma ihtiyacini kaybetmiş şimdiki ben çocuk beni onaylayıp hiperbagimsizlik travmasina engel olurdum.
çocukluğumla buluşsaydım, onu önce dondurma yemeye götürürdüm. sonra deniz kenarına, ayaklarımızı suya sokup hiçbir şeyi düşünmeden gülene kadar sohbet ederdik.
frambuazlı pasta yemeye götürürdüm. sonra akülü arabaya bindirirdim ve en önemlisi bu sırada bana her baktığında onu izliyor olurdum.
belki de once susardik biraz, ardindan tekrar tanisirdik, cok zaman gecti, unutmusuzdur belki de "biz"i.
kucuk ellerini tutar, “bak” derdim, “su yolun sonundaki evde sen hala yasiyorsun.” pencerede cicekler, masada yarisi okunmus bir kitap, radyoda annemin sesiyle karisan eski bir sarki. radyo 35 iyi cekerdi bizim evde, pop dinlerdik annemle.
onu sahile gotururdum sonra; cocuklugumun denizi hala ayni mi diye. belki de derede balik diye kurbaga yavrusu toplar gelirdik eve, bi guzel azar da isitirdik :) suya tas atmayi unutmus olur belki, ama ben hatirlardim onun yerine. deniz kiyisinda, zamani izlerdik. “bak,” derdim, “buyumek sandigin kadar guzel bir sey degilmis.” o da bana inanmazdi, cunku henuz hicbir hayal kirikligini kendi elleriyle buyutmemis olurdu.
belki bir dondurma alirdik, cabuk eriyen, cocuklugun sabirsizligi gibi. max yerdik, magnum'a param yetmezdi zaten. bir kere bi bayramda birisi fazla harclik verdigi icin yiyebilmistim. simdi yerim ama tadi hiiic o zamankiyle yarisamaz. bir cips alir, taso filan ciksin diye heyecanlanirdik. cips bitince taso'yu yalardim radi hala var diye.
ben anlatmazdim, o da sormazdi. sadece bilir gibi bakardik birbirimize; ben onun gecmisiydim, o benim ozledigim her sey.
aksam olunca elini birakirdim, cunku biliyorum, bazi bulusmalar sadece kalpte surmeli. o yine sokakta kaybolur, ben yine hatiralarin agirligiyla eve donerdim.