öncelikle derdimi birşey yapmayın arkadaşlar benim derdim de bu napalm yani..
şimdi çocuk kişisi sabah erkenden kalkar ve mesaiye başlar üç yaşı geçmişse artık gün içinde uyumayı da reddeder ve akşam yatana kadar istekleri bitmez..
oyun ister, eğlence ister, yalnız kalmamak ister, arkadaş ister, yemek ister, su ister, tuvalete gitmek ister canı sıkılır senin kitabına defterine sarar... evde ne delik varsa oraya girer ne yapılmaması gerekiyorsa onu yapar ve hiç bir an bile susmaz(tabiki de iyi ki susmaz sağlıklı olduğu için de binlerce şükür)
ama burda anlatmak istediğim biz bu kişiyle on beş günü aşkındır dışarı çıkmadan evdeyiz..ne etkinlik varsa yaptık, zaten mutfakta her yemeğin içinde, ama çocuk işte sıkılıyor dışarı çıkmayınca ve bunun daha ne kadar süreceğide belli değil.. allahım oyun parkı, deniz kenarı, kreş ne büyük nimetlermiş.. bitsin bu bela parka gidip kuma gömecem kendimi
e tabi eskiden olsa her evde en az üç tane çocuk ohh ne güzel valla parka ihtiyaç mı var park evin içinde. çekirdek ailenin cezası da bu işte herhalde..
neyse arkadaşlar sözün özü 3 ile 6 yaş arası evinde danası olanlar napıyor günleri nasıl geçiyor, orijinal fikirleri olanlar varsa bizleri aydınlatsalar çok mutlu oluruz..

edit:
öğretmenlere övgüler sunan değerli yazar arkadaşlara kendimin de öğretmen olması hasebiyle, teşekkürü bir borç bilirim..
elbette öğretmenlerimizin işi ekstra daha zordur ancak şunun altını çizeyim ki okul denen yerin en önemli farkı çocuğun akranlarıyla beraber olmasıdır.
bu arada çocuk güzellemesi elbette ki yaparım çünkü çocuğumun varlığından deli gibi mutluluk duyan bi ebeveynim dünya ya geldiği günden bu yana da duyduğum mutluluk hiçbir gün yerini pişmanlığa bırakmadı.. iyi ki çocuklar var dünyanın en masum varlıklarıdır..
sadece yakınmam evden çıkmadan çocuğun enerjisini dört duvar arasında boşaltabilmenin zorluğudur.
sadece budur..

corona günlerinde "bir çocuk"tan daha kötü bir şey varsa:

o da "iki çocuk"tur.

ebeveynler, karantinadaki çocukların psikolojisi için nasıl davranmalı?

kesinlikle bu yaş grubu ile evde olmak çok zor bunun bir üst versiyonu korona günlerinde özel anaokuluna giden çocuğun ailesinin dramı ama onu başka bir başlıkta incelemek isterim.
bu yaş grubu için oyun hamuru oynamak genelde çocukları hem rahatlatıyor hem de uzun süre başında tutuyor.
koridorda balon oynamak, yatağa çıkarıp zıplatmak. (bitmeyen enerjilerini biraz olsun temizliyor.)
mutfakta yıkanacak meyve sebzeleri onlara yıkatmak suyla vakit geçirmek ve işe yarar hissetmek de hoşlarına gidiyor.
bence en zor kısmı neden? neden? sorularına sabırla cevap verebilmek çünkü her cevap yeni bir neden? sorusunu doğuruyor.

karantinadan önce 3 yaşındaki mert ;

"babacığım işin yok ise benimle oyun oynar mısın?"

karantinadan sonraki mert;

"şu tavlayı getirde ifadeni alalım babuş"

etkinlik adına ne varsa yaptık. oyun hamuru boya sticker yapboz lego vb vb. yine de olmuyor. kötü alt komşu kabusumuz var. sürekli stres halindeyiz. şu iş bu bitsin tarlalara gidip var gücümle koşturacam bebeyi. 3.5 erkek çocuk.

valla buraya ne yapılır ne edilir diye yazmayacağım, zaten 1.5 aydır evde çocuğuyla vakit geçirenler zaten rutinini oluşturmuştur, ben sabırlar diliyorum, bir karikatür var ya " baba ben artık balkon demiri yalamak istiyorum, yeter bu kadar kaliteli vakit" gibilerinden..hah işte onu yaşıyoruz :)

akıl sağlığımı net bir şekilde korumaya çalışıyorum... evde 5 kişiyiz biri 4 yaşındaki kızım, hepimiz birer öğretmen olduk.. herkes bir görev üstlendi babası ingilizce dersiyle araba, ev yapımı gibi atraksiyonlu işleri, babaannesi görsel tasarım işlerini, resim kağıtları, evalar, simler aklınıza ne gelirse yeminle çocuğa sergi açma raddesindeyiz... dedesi tüm koşmalı atlamalı zıplamalı oyunlarda ve muzurlukta kankası... ben, beni sormayın ben ailenin jandarması, tedarikçisi, arada disipline eden kötü polisi, hamur işleri sorumlusu, çocuğun matematik, çizgi ödevi gibi daha disiplinle yapması gereken şeylerin öğretmeni...
youtube'dan eğitici aktivite yapan kanalları buldum onları izletiyorum. neden? çünkü yaşıtını görme ihtiyacı duyuyor çocuk... akranlarıyla konuşmak istiyor o olmayınca da aklıma bu yol geldi...
bu arada eve yumuşak yapılmalı dartlardan aldık, hulahop aldık muhtemelen bir iki haftaya trambolin alacağız yoksa karantina sonrası tüm evin yumuşak zeminli eşyalarını değiştirmek zorunda kalacağız... dechatlonun trambolinini alıp kendim de kullanma niyetindeyim... yoruldum sözlük, normalde tepkilerimizi kontrol edebiliyoruz. işte bir şey söylerken o etraftaysa dikkat ediyorduk halen de ediyoruz gerçi ama 7/24 olunca işin ucu kaçıyor... illa öğrenmesini istemediğimiz bir kelime ya da davranış kaçıyor ve bu cidden zorluyor. bu karantinadan sonra çocuğu eve sokan kutsal şımarık görebilene aşk olsun... parklardan sahilden içeri sokmayacağım, bisiklet de alacağım hem ona hem kendime oohhh misss...

çocuk kişisi nevi şahsına münhasır bir özel eğitim gereksinimi olan bireyse, uzaktan eğitim dersleriniz sırasında haber sunduğunuzu falan sanıyorsa, ev ile iş iç içe geçmişse, hayat bir köşe kapmacaya dönüşebilir.

siz yalnız kalıp derse odaklanmak isterken evin kedisi ile odada kim kalacak rekabetine girişebilir. siz de sağdan uzanıp ekrana dalan bir tatlı kafa ile suratınızın önünden geçen bir kara kuyruk arasında seçim yapmak zorunda kalabilirsiniz. zira yalnızlık ihtimal dahilinde değildir, fikrinizi soran zinhar yoktur.

18 aylık çocukla katıldığım durum.hele birde şu karantina günlerinde evden çalışıyorsan bir yandan maile cevap vermeye çalışırken diğer yandan koltuktan aşağı baş aşağı düşmesin diye panter edasıyla bacaklarından yakalaman gerekebilir.parmak boyalar pon pon lar ne demediysem yemeye kalktı onlarla da oynayamadık.eve kaydırak aldım gelsin hep beraber kayarız artık.