7 yaşından önce çocuklar soyut ile somut varlıkları ayırt edemiyor. bu yüzden bu yaştan önce çocuklara din eğitimi vermek, mantıklı düşünmeyi ve soyut kavramlara duyulması gereken mesafeyi azaltıyor. çocuk cinlere, perilere ve meleklere hayatındaki somut nesnelerle özdeş kavramlar yüklüyor. ileri yaşlarda bunu kendisini savcı veya hakim olarak tanıtanlara bütün sermayeyi bırakmayı sorgulamamak olarak gözlemliyoruz. bu çocuklar açıkçası telkine açık, kolay ikna edilebilir hale geliyor. dolandırılan kişilere bakın mutlaka küçük yaşta bir din eğitimi ya da kavramları birbirine karıştıran hikayeler, masallar anlayan bir aile büyüğü göreceksiniz. çocuğunuzun saftirik bir tip olmasını istiyorsanız, 7 yaşından önce din anlatın.
(bkz:
mantıksız olmayan önerme)
yetimhanedeki çocuklarda bu durum nasıl olur ben onu merak ediyorum.
bir tanrı korkusu vermek çocuğu iyi yapmaz aksine duygularını korktuğu için baskılarsa ileride tehlikeli bir türe dönüşebilir.
yani bastırılan öfkeyi tanrı ve din adına ortaya çıkaracaktır.
oysa vicdanlı olmasını öğretirseniz ne öldüreceği bir insan ne de hayvan olacaktır.
olması gereken durum.
hepimiz küçükken dinlediğimiz bazı hikayelerle
korkuyu öğrendik, hâlâ tesiri altındayızdır belki de. bir çocuğu onun hangi kalıplara girmesi gerektiği hakkında onun davranışlarını kökten bir anlayışla şekillendirmek belki de ona yapılabilecek en büyük
kötülük.
bence çocuk insanlığın ortak
erdemleri anlatılarak yetiştirilmeli. ileride bir dine inanacaksa veya bir inanca sahip olacaksa çocuk hür bir şekilde kendi kararını kendisi vermeli. bu çok daha
insaflı olur.
ben endoktrine edilen islamiyet'e uzak biriyim. en başat sebepleri dindar akrabalarımın kötü insanlar olmasıydı. bu durum kuran kursuna isteksiz gitmeme neden olduğu gibi, cuma namazlarına, bayram namazlarına gitme isteksizliğimin de temel sebebidir. ancak evde beş vakit namazımı kılıyordum.
yazların birinde farklı bir camiye kuran kursuna gittim. caminin müezzini de imamı da çok iyi insanlardı. işte o zaman ısınabildim. ibadet zul gelmedi bana.
aradan geçen uzun yıllar sonrası islami yaşamı dayatan ihvancı bir devlet yönetimi oldu ve ben yine islam'ın sosyal yönünden uzaklaştım. çocuğumun asla günümüz imam ve müezzinlerinden dini öğrenmesini istemem, asla imam hatip sünni emevi islam anlayışını gösteren okullara gitmesini istemem.
benim ilkem bir din sevdirerek öğretilir, korkutularak değil. kaç yaşına geldim, dini otoriteyi hissettiğim anda tüylerim diken diken oluyor. halbuki dini bana sevdiren imam ve müezzin bana korku değil sevgi aşılamıştı. bulabiliyorsanız böyle din adamları buyrun emanet edin çocuklarınızı.
erken yaşta korku işin travma noktasını geçtim sorgulama, analiz yeteneğini köreltiyor. zira islam sadece bir din değil tüm sosyal hayatı düzenleyen bir norm olma felsefesini taşıyor.
bir de çocuk ulema olmayacak, aşağı yukarı bütün dinlerin özü iyiliği, güzelliği öğütlemekten geçiyor. ahlaklı insan yetiştirmek için dine de gerek yok.
eğer çocuğunuzu yunus emre'nin, tabduk emre'nin binde biri yapabiliyorsanız, ilk islam dönemi bilim insanlarının felsefi düşüncelerinin binde biri kadar sorgulama becerisi kazandırabiliyorsanız şu devirde mükemmel bir varlık yetiştirmişsiniz demektir.
edit: imla
herşeyi geçtim, şu an dünya üzerinde 4000'den fazla din olduğundan, oldukça zor bir eylemden sakınan bir ebeveyn davranışı.
benim oğlan 6,5 yaşında ve allah’ a inanıyormuş. bana da “sen neden inanmıyorsun? “ diye soruyor bazen. yakında, o bana dini eğitim vermeye başlar. allah, o’ na yardım ediyormuş, kendisi öyle diyor. neye istiyorsa ona inansın ama kesinlikle dini bir eğitim vermeyeceğim; fakat “ahlaklı” bir insan olması için hep uğraşacağım.
neden yaşken eğmeyi düşünesin ki, neden manipüle edesin? kafasını safsatalarla doldurmak istiyorsa, bırak kendi seçsin bunu. beyin yıkamaya bayılıyorsunuz.
biz ne kadar büyük zorluklarla ateist olduk. yok öyle hazıra konmak. çocuğum da din dersi alsın kendisi öğrene öğrene ateist olsun.