tam olarak içinde bulunduğum durum. elim ayağım bağlanmış, ne yapacağımı bilmiyorum.
hani boşansam 3-5 ayda toparlarım kendimi, hadi bilemedim 1 sene olsun.. eşimde aynı şekilde.

ama ya çocuk? eminim toparlayamaz.

şu anda 3.5 yaşında. aşırı mutlu. sabahları eşim kindergartena bırakırken video atıyor. sabahın 6.30'unda koşarak gidiyor sınıfına. selam vermediği kimse yok. yolda böcek görsün durup ona bile "haayyy" yapıyor.

aslında bu başlığa çok uzun bir entry girecektim ama yazarken vazgeçtim. ne olursa olsun, gerekirse hayatımı 2. 3. plana değil, 858938584. plana atacağım ama yine de boşanmayacağım. şu çocuğun düzenini bozmayacağım.

zamanında nerede okumuştum bilmiyorum ama şöyle bir şeydi.
"bir çocuğun baba evinde geçirdiği zaman, ne kadarda kötü olsa, hayatının en güzel yıllarıdır" gibisinden.

karar veremediği ayrılığa bahane bulmaktır. herşey bitince boşanılır. hatta çocuğa yazık etmemek için boşanılır. ha bitmediyse böyle bahanelere sığınılır. bu kötü bir şey değil. bitmemişse devam.

mutsuz ebeveynlerin arasında büyüyen bir çocuk olarak söylüyorum değişen bir şey olmaz.

evliler büyük oranda bu sebepten boşan(a)mıyor zaten.
o yüzden, kadın/erkek fark etmeksizin, evli ile bekar birbirime girmiş durumda.
çünkü bu çoğunluğun bir kısmı hayatı dışardaki karşı cinste arıyor.

çocuklar boşanma sürecinde ebeveynlerinden daha güçlü oluyor ve çabuk atlatıyorlar süreci , siz boşansanızda o yine böceklere hii demeye devam edecek , asıl buradaki kilit nokta sizin boşanma sürecini yönetmek isteyip istemediğiniz . sonuçta çocuk ne annesinden nede babasından ayrılıyor sadece aynı evin içinde yaşamıyorlar . buda anne - baba olmaya engel bir durum değil .

hala ortak paydada buluşabiliyorsunuz bu olumlu sayılabilecek bir durum. maşallah çocuğunuzun neşesine ama unutmayın ki o neşe siz ve eşinizden ötürü var demekki aranızda hala sevgi saygı var olmasaydı ufaklık hisseder neşesi sönerdi. bence bu şekilde devam edin. umarım en kısa sürede birbirinize tekrar bağlanırsınız.