cesaret - page: 50 - özgürsözlük

tefe'ül açıyorum, susturmak için bu uğultusunu, bıraktığın izlerinin
içimden dilek tuttum
önce gözümü kapattım
sonra ruhumu ittim içime
dilimi üst damağıma sım sıkı yapıştırdım
nefesimi usulca aralayıp, dudaklarımdan suni bir sancı saldım atmosfere
bir katkı, bana bir baht, bir kazanç
fikirlerimin boşlukta daha ne kadar kalması gerekecek
daha ne kadar oyalanacak gönlüm
serim ve düğümüne kederimin, umutlu bir saz olsun çözümüm
kararan içime gerek
yeşermiş bağı, göl kenarı camlı bir oda açılır mı
sarılır mı kabuksuz ve kanamaz
dıştan görünmez yaralarım
niyet ettim, daha önce bozduğum zamanların kararlığında, heves ettim
istedim, gerçekten iç çektim
kitabı göğsüme bastırdım
inanmaya hazır, bekliyorum
tefe'ül çekiyorum
usulca göğsümden ayırıp kitabımı
aralıyorum gözlerimi
ellerim ilk kez gerçeği kavrıyormuş gibi, telaşsız bir kavrayış için yaratılmış sanki ellerim
bir bütünüz nihayet, ruhumu iliştirdim kolumdu artık ruhum
ve araladık kitabın, sayfalarını
kitap falı bu, hiç baktın mı daha önce
rastgele bir sayfa açmalısın
yedi yaprak ileriye gitmelisin
raslantıların düzenlendiği o doğaüstü güce, kapılmak için hazırım artık
kitapların bana olan yaklaşımını her zaman tasvip etmeye hazırım
gelecekse sonum, varacaksa başım bir buluta
gülecekse yüzüm, yalın ayaklarım tutacaksa beni ayakta
kitaplardan gelecek, hakikatim
karşımda duruyor, niyetime denk gelen, falım
“ve artık bilmesinin zamanı geldi! gözlerini açmalı. nefsine sahip çıkmasının zamanı geldi. hayat, reddedemeyeceği kadar güzel ve gerçek. bu hayatta umut, sevgi, dostluk, insanlık var! ölümse boş bir kâğıt! kayra, yolculuğunun parçaladığı hayatını toplayıp geri dönmelisin. çünkü burada her şey var! her şey var.”