bulent ersoy'un ruh halini fazlasıyla yansıttığını düşündüğüm görüntü.
ilk çıktığı zaman bu ne igrenç ne korkunç ne ürkütücü bir görüntü diyerek geçmiştim ama şimdi bakınca bülent ersoy'un yaşadığı karmaşık, acı dolu, ofke dolu, ihtiras dolu, kin dolu hayatı simgeleyen bir görüntü gibi geliyor bana.
o fotografta olmayan şey sevgi, huzur, mutluluk.
yoksa korkacak bir durum yok.
monitörden bakıldığı sürece tehlike arz etmeyen görüntü.
makyajlı halinden çok da farklı değildir.
kötüdür.
mevzu cinsiyet değiştirmiş olması falan değil benim açımdan. mevzu insanların kendilerine ne hale getirdikleri..
bir tür
vücut bütünlüğüne ilişkin kimlik bozukluğu denebilir mi acaba? yani bu kadar kestirmeye biçtirmeye can dayanmaz.
ajda pekkan da aynı şekilde,
seda sayan da,
küçük ceylan da. ben de bunlara bakınca gerçekten de korkuyorum. yani hem dönüşmüş oldukları ama aslında olmayan şeyden hem de bir insanın nasıl kendine bu kadar kıydığı düşüncesinden. fena haller fena.
bir gün teşvikiye'den geçerken, tesadüfen fahrettin aslan'ın cenazesine giderken arabasının içinde 'aşırı üzgünüm dokunanı yakarım' şeklindeki agresif halini gördükten sonra, makyajsız hali de dahil her türlü haline eyvallah derim. yarabbim, ağzından ateş fışkırıyordu sanki, evlerden ırak.
(bkz:
bi cisim yaklaşıyor)
- yeah ma, i've just got here, i'm right next to grandpa's grave. no, i... wait. wait.. i have to hang up.... wha? oh my god! oooooh my good! it's... it's huge. shit, it's comin close. no! no! what the fuck is that thing??!!!! shi... yes ma, i'm.. i'm not ok, i've just seen a monster. jesus ma?!! why the fuck did you send me to turkey!?
böyle bir şey yok. ve olmamalı da.