sinirlerimi bozdum, umutsuzluğa kapıldım, bir kez daha hiç birşeyin değişmeyeceğine inandım, boşa umut edip durmanın bir boka yaramayacağına ikna oldum.

kalkar kalkmaz bütün olumsuz düşünceler kafama üşüştü. hiçbirinin gönlü kalsın istemedim hepsinden kullandım azar azar. hiçbir şey düzelmeyecek dedim kendi kendime
sen ne kadar uğraşırsan uğraş, tam olacak gibi olduğu anda kesin bir şey olacak ve gene mutsuz olacaksın ; öyleyse ne diye çabalıyorsun ki dedim

aman dedim sonra, koyver gitsin. en iyisi uyuyum ben. çok uyku baş ağrısı yapıyo bende ama uyku ne güzel şey aslında. kötü olan her şeyden kaçış gibi, sihir gibi.

öncelikle ve en başta: ben egoizme varmayan mükemmel, ayarı tutturulmuş bir derece varsa işte o derecede kendini seven bir insanım. kendim var olmalıyım, hatta iyi şekilde var olmalıyım ki anlam kazansın hayatım, başkalarına yararım dokunsun, enkaz gibi köşede durup yardım beklersem ben olamam hiç bir zaman.
büyük mutluluklar beklemem, sıradan görünenin muhteşemliğine hep inanırım. işte bu yüzden her günümün içinde benim elimle inşa edilmiş bir iki güzellik, hınzırlık mutlaka olur, yoksa o günü yaşanmış saymam, güzelleştirecek her şeyi de kovalarım, her zaman. mesela bugün 80 yaşında bir adama öpücük attım, ben taksideydim, o yürüyordu, lisede de yapardım, gerçi tabii 16 yaşımdayken attığım öpücük daha güzeldi ama olsun. kuaföre giderken kediye yaklaşıp başka bir kedi gibi miu miu yaptım. bakışı paha biçilemezdi. akşam arkadaşımla çok güzel muhabbetli, kahkahalı, siyaset dedikodulu bir yemek yedik. eve geldim, kızım evde olmadığından onun makyaj malzemelerini talan ettim. üşenmedim çikolata erittim, muz banıp yedim. daha ne yapayım jon snow'un sekiz sezonda bir açılan götüne, elde edemeyeceğim mala mülke ya da olmayan mutluluğa yanıp yakılarak baykuşlaşayım mı? ülkenin, dünyanın hiç de hoşuma gitmeyen gidişatına rağmen seviyorum lan hayatı. bilimum bipolar taklitli, deli, deprek, çakma ıssız adamcılık oynayan hüzünbaz pezolardan, gerçek aşk arayan ama aslında asıl olayı sürekli onaylanmak olan ölesiye sıkıcı jöle beyinli karılardan, melankolik görünerek insanlara kendini çektirmek isteyenlerden de uzak durmaya gayret ediyorum, daha ne yapayım. zaten bunlardan kaçarsanız al sana yüzde elli mutluluk.
sözün hülasası: dua lipa, bella hadid, chris hemsworth' e bakıp porsuk kılıklı sevgililerinizle kıyaslamayın, dan bilzerian gibi teknem mi var amk ya da zamanında çalışıp tıp okusaydım da demeyin, geçen geçti, şu ana bakın, makul olun. niye peki? çünkü bakın burası çok önemli:"kör tuttuğunu siker." olmayacak hayale üzülmek yararsız ve yürek tüketicidir. gerçekçi olunup makul sınırlar algılanırsa hayat daha tahammül edilebilir ve güzelleştirilebilir olur.

bi şişe şarap açtım, 10 yıl evvelden tanıdığım bir adama mesaj attım ve hala hatırlandığım için mutlu oldum, baktım o çok uzakta tinderdan kendime aynının çin malını buldum:)

skor 54 oldu..!

telefonun ucundaki umursamaz ses biraz yıldırsa da dört vasıta değiştirip şu istanbul trafiğinde ve oruçlu kafayla yine de inatla üzerine gittim.. sonunda o umursamaz tavrın da sebebi çıktı ya ortaya, haklıymış adam.. iyi ki gitmişim.. başka kimse gitmemiş..

şükre bahane olacak güzellikler nefse ağır gelen işlerin etrafında hep.. binlerce kez şükür..

bugün de 6’da uyandım ve şu saate kadar o kadar çok şey yaptım ki…

güneş doğarken yoga yaptım. evi havalandırdım. bitkilerimi suladım.

sonra uzuuuuun bir süredir aklımda olan bostan’ı sonunda yaptım! :) alt bahçede yaşayan mustafa emmi’yle beraber yaptık.

buralarda kişniş her zaman bulamıyorum. sevinçle kişniş ektim. maydanoz, roka, dereotu…

kereviz, mor patates, brokoli, havuç, pancar…

can sularını ben verdim. ne kadar heyecanlı olduğumu anlatamam :)

kışlıkları çıkarıyorum. giymediğim ne varsa ayırdım. kıyafet kumbarasına attım, rahatladım.

kenarları hafifçe kırılmış, çatlamış tabakları, çizilmiş bardakları bir sepetin içine koyarak güzelce ve özenlice çöpün yanına bıraktım.

acaip çok kavanoz vardı. hepsini mustafa emmi’nin hanımına götürdüm.

buzlukta 2 yıl öncesinden kalan etleri de mustafa emmi’ye verdim. köpekleri için…

hiç sevmediğim bir sandalye vardı. niye evimde bilmiyorum. onu da verdim.

düzenli kitap okumakta zorlanıyorum. bu yüzden online bir kitap okuma kulübüne katıldım. bu akşam zoom’da buluşma olacak, o yüzden kitabı bitirmeye çalışıyorum.

çok sevdiğim bir balkabağı öğünü hazırladım.

kendimi besleyecek ve hafif hissettirecek ne varsa onları yaptım yani.

sözlükte iyi bir insanla tanıştım ve muhabbet ettim, en yakın arkadaşlarımla ve kardeşimle ünlü kahve zincirinde birer kahve içmek de iyi hissettirdi.

bugün akşamüstü kestane yaptım ve radyo dinlerken sessizce kestane yedim. sonra pasta yaptım ve pasta yedim. bu nasıl bir güç. bilgisayar alıcam.

kumarda kaybederek aşkta kazanmanın kapılarını açtım. ahaha. <3

eve sevdiğim yoldan döndüm