ankara’da 11 yaşındaki yiğit cem altınok’un akranları, iddiaya göre altınok’a ait bisikletin frenlerini koparıp, “bu yokuştan inersen seni de mahalle maçına alacağız” dedi.

altınok yokuştan inmeye başladı ve frenlerin tutmadığını görünce ayaklarıyla durmaya çalıştı ve bağırdı, ancak istinat duvarına çarparak can verdi.

frenleri kopardığı öne sürülen şahıslar, hiçbir şey yapmadan altınok’un ölümünü izledi. #yiğitcemiçinadalet

x

video

akran zorbalığı her zaman vardı ama bu şiddette değildi eminim. biz de ilkokulda, sokakta arkadaşlarımızla küser hemen barışırdık küslük uzamazdı, aileler araya girmezdi. şimdiki hale bakıp üzülüyorum. bir evin bir çocuğu sen el bebek büyüt çocuk bile demeye dilim varmıyor bunu yapanlar da sözde çocuk diye aklanacak.

kötü bir insan olduğumu düşünmenizi istemem ama çoğu insanın aksine çocukların çoğunun masum olduklarını düşünmüyorum, bence çoğu yetişkinlerden bile tehlikeli.

(bkz: suç işleyen çocuk)

tıpkı reşit bir katil gibi yargılanıp, aileleriyle birlikte ömür boyu cezaevinde çürümesi gereken suça sürüklenmiş piçler tarafından katledilmiş çocuktur.

bu tarz haberler gördükçe sadece bu suça sürüklenmiş itlere değil, bunların anne babalarına da öfke doluyorum. her ne kadar her şey ailede bitmese de, çoğu şey ailede bitiyor. bunun kanlı canlı örnekleri bizleriz, neden biz bu şekilde şeyler yapmadık mesela? yani neden bir arkadaşımızın bisiklet frenlerini kullanılamaz hale getirip, bir yokuştan aşağı inmesini istemedik? çünkü ailemiz bizi insan evladı gibi yetiştirmiş, bize gereken şeyleri öğretmiş, merhamet denilen duygu ve düşünceyi, hem aklımıza hem de kalbimize yerleştirmişler. bir şey yapmadan önce "o bundan zarar görür mü? zarar görürse onun da annesi ve babası var, üzülür!" şeklinde düşünebilmeyi öğrenebilmişiz.

en ayar olduğum şey de, her türlü konuda tipik bir orta doğu ülkesi gibi davranırken, iş ceza vermeye gelince tam bir avrupa ülkesi gibi medeni olmuyor muyuz? çıldırmamak elde değil! şimdi bu çocuğun ailesini düşünüyorum da, senin gül gibi çocuğunu, kendi piçlerini yetiştirmekten bile aciz bir aile doğurmuş ve sokağa salmış, bu itler yüzünden senin gül gibi çocuğun ölmüş gitmiş! burada tek suçlu o itler mi, yoksa o itleri gerektiği gibi yetiştiremeyen aileler mi? yani hem o suça sürüklenmiş piçler, hem de aileleri en ağır şekilde cezalandırılmalıdır.

iş sadece o "çocuk" demeye dilimin varmadığı itlerde bitmiyor, aileleri de cezalandırılmalı, sözde "çocuk" olanlar da.

kötülük 11 yaşındaki çocuklara kadar indi artık çok üzücü bir durum ne yazık ki.
göz göre göre murdar bir nesil yetişiyor maalesef..
kimse bunu yapanları çocuk diye masum göstermeye çalışmasın bunlar resmen canavar.

yıllardır kimse kimseyi sevmiyor. insanlar sevmeden evleniyor ve sevmedikleri sevimsiz çocuklar üretiyor. onlar da sevgiyi bilmeden büyüyor ve sevmedikleri ortamlarda herkese karşı nefretle büyüyor. şakalaşmayı, paylaşmayı, dert dinlemeyi, ara bulmayı, destek olmayı, teşvik etmeyi bilmeden ölümüne ve öldüresiye yaşıyorlar.

damarlarında kan aktığı ve nefes alıp üreyebildikleri için canlı sandığımız insan yığınları olarak berbat bir şekilde yaşayıp ölüp giden koloniler içinde var olma ve hayatta kalma mücadelesi veriyoruz.

canım yavrum, dilerim gittiğin yerde her maçta gönlünce oynarsın. ve bu çukurdan kurtulduğun için şükredersin.

sevginin ne demek olduğunu bilmeden yetişiyorlar diye anlamayacağım onları.
kötülük insanın içinden gelen bir şey. yaşının veya yetiştirilme tarzının hiç önemi yok.

akran zorbalığının en büyük sebeplerinden biri aile içindeki sağlıksız iletişim. çocuklar sünger gibi, ne görürse ne yaşarsa onu çekiyor içine. bu kadar küçük yaştaki çocukların bu denli vahşileşmesinin en büyük sorumluları yine anne babaları maalesef.
yan komşumun oğlu dört yaşında. babası evin içinde sürekli bağıra çağıra küfürlü konuşuyor. küçücük çocuğa ağza alınmayacak küfürler ettiğine sayısız defa şahit oldum. şimdi bu çocuk birkaç sene sonra yaşıtlarına nasıl davranır sizce? normal ve sağlıklı iletişimi bilmiyor ki.
böyle böyle çürüyerek büyüyen bir nesil geliyor işte.

siz yeni nesildeki çocukların duygusuzluğunu bilseydiniz az güler çok ağlardınız...

her gün akran zorbalığı ve buna bağlı ağır komalar, travmalar, ölümler duyar olduk. ya hangi birimiz çocukken bu kadar ileriye gitmeyi düşünebiliyorduk? ebeveyn ehliyeti şart, çocuklara gereken ceza sistemi uygulanmalı artık.
kendi oyun oynadığı akranlarından bile koruyamadığın bir ülke…