arkadaş ya da sevgili farketmeksizin hissedilen boşluktur. beyninizde o kişiye tahsis ettiğiniz beyin hücrelerinizin işsiz kalışını simgeler.

alışkanlıklardan vazgeçmek zorunda kalmak, bir nevi bazı noktalarda sıfırdan başlamak, adeta sigarayı bırakmak gibi o boşluk hissi. geçtiğinde de geçti diye hüzünlenirsin.

olum, ilişki bitirince hissedilen boşluk bir şekilde dolar, en kötü ilişkinin bitmesini istemeyen tarafsanız arada bir şekilde ulaşır sesini soluğunu duyarsınız.. küfür bile yazsa "istemiyorum berkecan, arama beniğğ" de dese yine de yaşadığının, nefes aldığının farkındasınızdır.. bir gün geri döner umudu da yaşarsınız.. ya da yıllar sonra bir yerlerde karşılaşıp bu ayrılık günlerini gülerek konuşursunuz..

sevgilinin ölmesi diye bir gerçek var.. bu gerçek ise ağzınıza sıçar sizin..

o da ayrılmak istememişti, siz de istemediniz ama öldü. el mahkum ayrıldınız..
karşınızda muhattap yok "özledim, affer çilemsu" diyeceğiniz biri yok.
özel günler bıçak gibi saplanır midenize, kalbinize. alırsınız elinize şu şarkıda ki gibi çiçeğinizi gider bir kürek toprağa "seni seviyorum, özlüyorum" dersiniz de cevap bile alamazsınız..

ağzınıza sıçar ölen sevgilinin boşluğu, hayatınızı karartır.. yaşama hevesinizi söndürür, nefes almanızı engeller..

yaşayan birinden ayrılmak gibi olmuyor.. küfür edersin en kötü "amınakodumun orospusu bilmedi değerimi" dersin..

ölene küfür de edemiyorsun..

benim hayatimda varlığı bulunan herhangi biri içinde bu boşluk oluşur
bazen insanlara bakıyorum fazlaca ruhsuz acaba iyi rol mü yapıyorlar diye düşünmüyor degilim
yaninizdayken ya da sizden gidince

"ancak her şeyini kaybettikten sonra" diyor tyler, "canının istediğini yapmakta özgür olursun" chuck palahniuk, fight club

ilişkinin durumuna göre değişmektedir. gerçekten değer verip sevilen biriyse boşluk korkunç hissettirebilir ancak artık sizi yıldırdıysa, boğduysa, aşırı ve gereksiz kıskançlığı ile dengenizi bozduysa işte o zaman "oh be! dünya varmış" dedirten, özlenilen boşluktur.

ben hep ikinci şıkkı işaretmişimdir ne yazık ki.

eğer biten ilişki toksik ise öyle boşluk falan hissetmezsiniz. halayınızı çeker, çiftetellinizi oynar hayatınıza kaldığınız yerden devam edersiniz. next

bu boşluğun hissedilmemesi, o ilişkinin kalitesinde sorgulamaya yol açmamalı. çok sevdiğim biri vardı, hayatımın en değerli ve vasıflı insanlarından biriydi ve çok iyi de bir arkadaştı ancak bazı şartlar gereği, bitirdim. hiç de öyle bir boşluk hissetmedim, oysaki sorsanız herkesin imreneceği bir şeyi kaybettiğim (?) için ''yatak döşek'' depresyona girmem gerekiyordu.

bazı şeylerin bitmesi, devam etmesinden iyidir. bunun ne kalpsiz olmakla, ne rasyonellikle alakası var.

(bkz: hayatın boşluklu yapısı)

vites boştayken gaza basmak gibidir.