bugün ağladım, gerçekten bunu beklemiyordum ama ağladım. alt katımdaki komşumun yemek masası aşağıya düşmüş otopark alanına. hadi bir şekil düştü ya da attın diğer komşular atmıştır diyor, neden toplamazsın hadi toplamadın sizin mi deyince neden çirkefleşirsin… uzun süredir köpeğimi şikayet ettiğini onun çevreye daha fazla zarar verdiğini söyledi. köpeğim de sanki azman… ben insanlardaki hayvan nefretini gerçekten anlayamaz oldum, uzun süredir ilk kez kendimi yalnız hissettim, köpeğimin bir şekilde elimden alınması okul da açılmışken evsiz kalma ihtimalimiz bu şehirde ailemin olmayışı hepsi üst üste gelince dayanamadım ağladım. yaşadığım şey baştan başa çaresizlikti. bir de diyor ki masası birisine zarar verse suç olmazmış ama benim köpeğim havlayarak suç işliyormuş.

en kolayı ebeveynlerinizi suçlamak ciddi bir farkındalık onların da travmaları olduğunu size göstermeye başlar bunun bir tık sonrasında onlara da şefkat ve anlayış gösterebilirsiniz tabi güzel bir şekilde sınır koymanız da gerekir

canım memleketim, şimdi oradan uzakta olsam da hep varmak istediğim son durak orasıymış gibi geliyor. lise yıllarımda arkadaşlarımızla kaçıp gittiğimiz yerler, sokak sokak dolaştığım keşfettiğim sahaflar, baharın ve güneşin şehri benim gözümde. çook uzaklarda olmasam bile özlemini duyumsuyorum bu şehrin

bir gün ölecek olmak düşüncesi aklıma geldikçe korkarım. bu sebeple bu düşünce aklıma gelince hızlı bir şekilde daha farklı şeyler düşünmeye çalışırım ya da kendime amaçlar oluştururum şunu yapabilirim bunu yapabilirim gibi bu beni hayata bağlar. geç kalmak istemediğim ama sıfırdan başladığım noktalar gelirse de aklıma kendime motive edici sözler söylerim.

henüz son düzlükte olsam da buradan bildiriyorum, yalanın kokusunu alma özelliği yükleniyor bu yaşlarda. asıl tuhafı kimin hangi yalanına katlanabileceğin, hangisini kimin yüzüne vurmak istediğin… o kimseyi umursamadığın evrede hemen peşinden geliyor. ya umursamıyorsun ya da gerçekler konusunda insanlara yüzleştirmeni yaparken acımasız olacağını fark ediyorsun. kimsenin senden önemli olmayacağının farkına varıyor, yirmili yaşlarının başlarını çok özleyebiliyor, kendine daha güzel şefkat gösteriyorsun. otuzların yirmili yaşlardan daha güzel olabileceğini de son düzlükte keşfettim.

bir şeyleri doğru ifade edemeyip bir kalbi kırdım, saygısızlık ettim, sonrasında söylenenler de beni çok incitti hem suçluluk duyduğum hem de ortadan ikiye kırıldığım noktadayım. duygu olarak da bir şeyler kursağımda kalmış gibi hissediyorum diyebilirim, bunun da insana verdiği nemli bir atmosferi var, yaz sıcağında da kış havasında da böylesi nem vurdu mu kemiklere hem üşütür hem de hasta eder, hasta olmadım ama bu nem kış getirir, keşke kuş getirebilse

s7 max v yi 3 senedir kullanıyorum, bir sıkıntısını görmedim, güzel bir şekilde kullanıyorum, evimde köpeğim de var günlük süpürme için ideal bir robot olduğunu söyleyebilirim.

asla başaramam, başarabilenleri tebrik ederim, zira bir karıncayı bile öldüremem

citröen c3 aircross

canım üniversitem, bugün diplomamı almaya geldim. şimdiden özledim ankara'yı, kampüsü... ayaklarım gitmek istemiyor buradan. gidiyorum işte. başta soğuk gelen bu şehirden kopamazken ayrılıyorum.