sessizliğin sesi yakıyor derinden

(bkz: #178370018)
"bu vatanın asli unsuru değillerdir. kürtler asli unsurdur ama bunlar değildir. aralarından çok azı türk olabilmiştir."

okuduğum en saçma entry oldu bu. macır olmam beni türk olmaktan alıkoymuyor. ha şu da var, türk olabilmek diye bi durumumuz da olamaz. zaten türküz. türklüğü de senden öğrenecek değiliz.. paşamızın gözünde asli unsur olamamışız.

artık kim ne yaptıysa izini silememiş belli ki :d

ölüm ya da hastalık. hep kötü bir şey olunca aklı başına gelen varlıklarız..

yaz modern köle olarak sigortalı çalıştığım ilk andan sonra hiç başlamamıştı zaten

ezhel türk ise şayet emin olsun ki biz daha çok utanıyoruz kendisinden..

hüznümü kelimelere dökmek içimi bi nebze de olsa hafifletiyor. hatta ekşiyi ve twitter'ı bildiğiniz bunun için kullanıyorum. kişisel günlük (dert temalı)
bugün instagramda dolaşırken de bir görsele rastladım. görsel
okuyunca gülümsedim, direkt bu benim. sanki bana söylenmiş gibi hissettirdi. bunu düşünürken babamdan bir yeni mesaj tgörsel tam da o görseli görmemden bir dakika sonra. kendi hastalığının tedavisiyle alakalı bi haber görmüş, henüz insanlarda bile denenmemiş bi tedavinin ucuz olmasını dileyen bir baba.. insan nasıl üzülmesin. küçükken çok istemiştim tedavisinin olmasını, benim hayalim gerçekleşmedi maalesef. belki başka çocuklar mutlu olur. umarım da kayda değer bi tedavi olur ki gözlerimizden dökülenlerin mutluluktan olduğunu biliriz. bu da benim bugünkü dileğim. hadi bakalım sirius, yap şovunu :)

karşındaki insanla olan samimiyetine bağlı olarak değişir. çünkü tanıyorsan doğruyu mu bilmek istiyor yoksa avutulmak mı sorusunun cevabını da biliyorsundur. haliyle ona göre davranırsın. tanımadığın bi insan senin fikrini alıyorsa çok da bi ehemmiyeti yok gibi yapacağının. duymak istediğini söyle, geç..

eve dönmek. bazen ev her ne kadar hissettirmese de en nihayetinde ev işte. kızsan da söylensen de ona aitsin. e haliyle dönünce de mutlusun.
mutluyum.

sigarayı mı seviyorum
sigara molasını mı
bilemedim

bugün yakın bi arkadaşımın düğün fotoğraflarını çekebilmek için istanbul'da yürüyorduk. aklımıza tabii ki birçok kişinin de tercihi olan salt galata geldi. tam yürüyorken barikatların kurulduğunu ve başlarında polislerin beklediğini gördük. önlerinde de bi kalabalık var, kendi aralarında yüksek sesle konuşuyorlar. "lgbt yürüyüşü varmış, onlar yürüyecek diye biz burada mı bekleyeceğiz." minvalinde cümleler sarf ediyorlar. ben de gülümsedim ben destekliyorum abi ben geçeyim bari dedim, yandaki abla da duymuş. neyi destekliyorsun dedi :d hiç tartışamayacağım bu konuyu abla dedim döndüm arkamı. polisten rica edince ilk izin vermedi, tekrar sorunca amirimi çağıracağım cart curt dedi ve amiri izin verdi. illa o ast üst ilişkisi olacak, yersen. tabii izin verdiği için teşekkür ediyorum da yürüyüşe gelecek olursak umarım yalnızca "lgbt" savunulmuştur. olmayan bi ülke için bayrak açanlar, slogan atanlar yoktur aralarında. kimin kimi siktiğinden daha önemli işlerimiz var ülkece ama yok anam, illa karşı çıkacağız. evli barklı 40 yaş üstü amcaların hornette ne aradığını hiç merak etmiyorum. sorsan herkes karşı ama yaşama bakınca sorunun cevabını yansıtmıyor. haliyle alan razı veren razıysa bizi ilgilendiren çok da şey yoktur diyorum veeeeeeeee noktalıyorum.

herkes hata yapar ama yanlışa bile bile gitmek hata olarak nitelendirilemez bence. ha ne denir onu da bilemiyorum da sana göz kırpan bi yanlışı kucaklayıp hataydı diyemezsin. kendimi eleştiriyorum bu noktada. bazen içime merak düşüyor mesela, çok anlamsız. hiçbi değeri yok ama sanki görsem tekrar o hatayı yapacakmışım gibi. üstünü örtmek ne kadar doğru ondan da emin değilim. muhtemelen yarın bu yazdığımı okusam ne boş yapmışım derim ama tam şu an düştüğü için aklıma gayet mantıklı.