sadece senaryosuyla değerlendirilmemesi gereken dizidir. çünkü euphoria’nın sinematografisi başlı başına bir tez konusu. 2. sezonun tamamını kodak ektachrome 35mm filme çekmeleri, dijitalin pürüzsüzlüğünden koparıp grenli, nostaljik ve duygusal bir evren kuruyor. marcell rév’in ışık rejisi—özellikle neon paletleri, kontrastlı gölgeler ve vintage canon k-35 lenslerin dreamy karakteri—bana 90’ların moda çekimlerini ve müzik videolarını hatırlatıyor. kamera hareketleri de sırf hikâye anlatmıyor, karakterlerin psikolojisini beden dili gibi taşıyor; uzun plan sekanslarda nefes alıyorsun, hızlı cut’larda kalp ritmini yakalıyorsun. kurgu dili müzikle neredeyse koreografik bir bağ kuruyor, sanki sahne ile seyirci aynı beat’te buluşuyor. gaspar noé, wong kar-wai gibi isimlerin etkisi çok belirgin, ama klişe bir pastiş yerine yeni bir televizyon dili yaratıyor. sinema estetiğini episodik anlatıya bu kadar güçlü taşıyan az iş vardır.

boğazda da yutkunarak giderilemeyen bir yumru varsa geçmiş olsundur.

lola young - messy

hayat gibidir. öleceğimizi bile bile yaşarız. biteceğini bile bile aşık oluruz.

ölüm var

karantina döneminde keşfettiğim güzide sitelerden biri...
hem koronavirüsle gündelik hayatta yaşamak konusunda ipuçları verdi hem de hemen her konudaki içerikleriyle iyi vakit geçirmemi sağladı. iklim değişikliği vs derken pandemiler devam edecek gibi gözüküyor. takip edin derim..

bu aralar (bkz: domestos)

burdan 2020 yılını atlatmış 2021 model travmatik yeni deca'ya el sallamak istediğim başlıktır.
geçmiş olsun.

sinema sektörüne mensuptur... set çalışanıdır.. çok da şey yapmamak lazımdır..

(bkz: başkası adına utanılan anlar)