yazılanlara şaşırdım. eskişehir'de bu gece tertemiz bir konser izledik. showlar zaten tartışılmaz. muhteşem bir geceydi. arkalarda olduğumuz için şanslıydık belki de bilemiyorum. sürekli konserlerini takip eden bir arkadaşım vardı kendisini çok iyi anlamış oldum. ben de beş on kez daha izlemek isterim bundan sonra.

tuşlarına basılınca çekmeceleri açılan kalem kutuları vardı. arkadaşlarımızdan izin alarak basardık tuşlarına silgi çıkardı ne heyecanlanırdık. çok pahalı olduğu için hiçbir zaman alınmadı bana. geçen gün kızıma alışveriş yaparken denk geldim. sana bunu alayım diye yalvardım ama bebek işi dedi beğenmedi. eve alıp kendi kendime tuşlara bassam mı dedim ama sonrasında saçmaladığımı fark edip bıraktım. artık o kadar da pahalı değil bu arada. belki eskiden de değildi ama gereksiz gördüler bilemiyorum. neyse kullanan varsa benim yerime de bassın tuşlara ne güzel.

ebeveynlerinizi, sizi yanlış yöne sevk ettikleri için suçlamanın da bir son kullanma tarihi vardır; dümene geçecek yaşta olduğun an, sorumluluk sana aittir.

j.k. rowling

hangi dede o ya? kırk yaşındayim bütün dedelerimin taşlarını okuyorum. siz kaç yaşındasınız arkadaşlar? yeni argumanlar bulun artık y kuşağı dede oldu hala aynı muhabbetler.

eskişehir'de evin önünde gördüm. baya önümdeydi.

eskişehir konserleri iptal edilmiş. altı tane kızla gündemi meşgul ediyorlar. saçma sapan mevzular ya. çocuklar iki şarkı söyleyecek iki dans edecek diye ortalık ayağa kalktı.

2006 yılı, yirmi bir yaşındayım. yaz sezonunda dizinin tekrarını izliyorum. o sıralar görüştüğüm biri var. sevgilim diyemem bir iki kez görüşmüşüm tanımaya çalışıyorum. kararsızım. arkadaşlarım iyi çocuk bir şans ver diyor ama eksik bir şey var. ne olduğunu anlayamıyorum ama eksik olduğunu biliyorum. dizinin ilk bölümü. şöyle bir replik duyuyorum sonra:
"nasıl bir şey bu biliyor musun?hani,karanlık bir gecede ıssız bir yokuşu tek başına inerken bir köşeye dönersin de deniz çıkar ya karşına,sonra o denizde bir gemi belirir.şıkır şıkır ışıklarla geçip gider.sen sevinirsin,hiç nedensiz ama...sonra için kıpırdar ya hani... öyle işte...
seni tanıdığımdan beri bir gemi geçiyor içimden,hep ama.."
sonrası karışık. birden ağlamaya başlıyorum. duramıyorum. rahmetli annem fark ediyor. yanıma geliyor, ne olduğunu soruyor. "anne hiç gemi yok" diyebildiğimi hatırlıyorum. mantıklı kadındı annem. kızım sen kaç yaşındasın, gemi yoksa ne işin var çocuğun yanında diyor. herkes çocuğu o kadar beğeniyordu ki kendimi fark edememiştim canım annem uyandırıyor beni. ertesi gün ayrıldım.
altı ay sonra da eşimle tanıştım. gemi falan her şey tastamamdı. bugünlerde beraber izliyoruz diziyi. ya bu yurdanur sana benziyormus ya dedi. mehmet de bana benziyor. gülümsedim. belki onu seçme sebeplerinden biriydi mehmet'e benzemesiydi. hep hayatımda izlediğim en iyi dizi olduğunu düşünürdüm ama onun ötesinde baya hayatımı yönlendiren dizi bu. iyi ki var ne diyeyim.

şarkıda bahsedilen çocuk kişinin kendi çocukluğu aslında. kendi çocukluğunu, kendisini koşulsuz sevmesi ve kabul etmesi anlatılıyor bana kalırsa. zaten sezen seneler sonra bu kızı yeniden büyütmeliyim diyerek devam etmiş anlatmaya süreci.
önce içimizdeki büyümemiş parçaya bakarız. ne ihtiyacı vardı ve karşılanmadı.
bir çocuk gördüm uzaklarda
gözleri kederli hatta korkulu
her şeye rağmen bir an gülümsedi çocuk
sıcak sade ama biraz kuşkulu.
onu fark etmek, seni görüyorum, korkunu üzüntünü biliyorum demek önemlidir. ufacık bir gülümseme umudun olduğunu gösterir şahane başlangıç.

bir çocuk sevdim uzaklarda
sanıyordum ki onun özlemi de buydu
o ise bir bakışta beni örtülerimden
yalnızca yalnızca duygularıyla soydu
çok uzaklarda yıllar öncesinde kalmış bir çocuk ve özlemi sevilmek. hepimiz tanıyoruz o çocuğu.

ben böyle yürek görmedim böyle sevgi
şimdi çocuk büyümekte günbegün
bütün hüzünleri okşadı birer birer
gizli bir ümide sarılarak biraz küskün

ve sevgiyle büyütüyor çocuğu. hüzünler var ama umut da hep orada.

iphone'u çıktığı saat peşin alabilecek kadar maddi refahım var ama xioami kullanıyorum. açıkçası bu tür şeylerle statü satın almaya çalışmak da çok acınası geliyor bana. kimsenin telefonunu da bilmem, umursamam. statü istiyorsanız açın iki dil öğrenin, dünyayı gezin, iki satır kitap okuyun. ilber ortaylı mı daha statülü sizce hacı sabancı mı?

vayy be bundan on beş yıl önce olsa şu başlıklara bakıp kendi ilimi arardım ama yaşlandık.
bursalı olarak ben de bursa diyorum birkaç şey de yazayım. bursa'da çerkes, boşnak ve arnavut boldur. bu kızlar da genelde beyaz tenli, yeşil gözlü ve uzun boylu oluyorlar. bakınca evet güzel kızlar. sadece kızlar da değil sokakta oynayan çocuklara bakın, onlar da güzeldir.
bursa'nın yerli halkının kadını ise genellikle kumral ve çok bakımlı. kilo almamaya dikkat eden kadınlar. onlar da güzel evet. küçük ve muhafazakar ilçelerinde durum farklı olabilir ama merkez böyle.
şimdi üç göçmen gruptan bahsedelim. biraz daha detaya inersem boşnak kızları gerçekten çok güzeldir. güzel derken cindy crawford, arzu yanardağ seviyesinde güzellikten bahsediyorum. neden bu iki ismi verdim. çünkü tanıdığım iki kız aşırı benziyordu bu kişilere. öyle bir seviye. ben bir kötülüklerini görmedim ama bizim çerkesler sevmezlerdi onları. sebebini hiçbir zaman anlamadım.
arnavutlar komiktir, tatlıdır, neşelidir ama biraz patavatsızdır. bu kızlar uzun boylu ve kemiklidir. böyle kodu mu oturtan cinsten. boşnaklara göre daha erkeksi yüz hatları var ama güzeller.
bizim çerkesler için ne desem. ince kemikli, narin ve uzun boylu kızlar. bence kötü yanı topluluğun aşırı ataerkil ve aşırı kuralcı olması. çerkes gelini gibi ne dikiliyorsun derler mesela çünkü çerkes gelini hep ayakta durur bir hizmet lazım olursa hemen yapayım diye. gerçi artık gençler öyle değildir, biz önceki nesil bile geçtik oraları.
rahmetli halam yeşil bursa lafı bursa'nın ağacından gelmez kızlarının gözlerinden gelir derdi. gerçekten yeşil göz oranı yüzde elliye yakındır herhalde. çocukluğum bursa'da geçti. sonra bir sürü şehirde yaşadım ama hiçbir yerde orada gördüğüm insanlar kadar güzellerini görmedim.