stefan zweig tarafından kaleme alınmış aynı isimli romanın çağdaş serter tarafından sahnelenen tek kişilik oyun uyarlaması.

oyun dekoru bir masa bir sandalye bir askı ve bir bavuldan oluşuyor. çağdaş serter oyun boyunca bu eşyaları kullanarak mektubunu okuyor.

takıntılı bir aşka sahip olan kadının platonik olarak başlayan sevgisinin daha sonra nasıl ilerlediğini anlatıyor karakter oyun boyunca. onunla nasıl karşılaşmalar kurguladığını, nasıl tanıştığını, nasıl birlikte olduklarını, nasıl koltuklarını...

aslen aşık olduğu adam tarafından hiç fark edilmemiş olduğunu kabullenmeden, ondan olan çocuğunu nasıl büyüttüğünü.

sürekli olarak yaşadığı fark edilme çabasının aslında takıntısının bir sebep-sonuç döngüsünün parçası olduğunu oyun boyunca sürekli hissediyorsunuz.

mektubu yazmaya oğlunun ölümünden sonra başlamış olması, sanırım aynı zamanda, aşık olduğu adami da suçlamasından kaynaklanıyor.

oyunu izledikten sonra keşke önce kitabı okusaydım diye düşündüm. sahnede eksik kalan bazı noktalar daha pürüzsüz olabilirdi böylece.

çağdaş serter ise oyun boyunca sahneyi hiç boş hissettirmedi. selamlama sırasındaki gülümsemesi, yüzündeki mutluluk gerçekten yüreğinden dışarı vuruyordu. öyle mutevazi bir şekilde o da seyirciyi alkışlayarak bitirdi oyunu.

kitabını kaç kere okuduğumu hatırlamamakla birlikte minik bir farkla benim hayatım ile inanılmaz özdeşleştirdiğim bir kitap. her okuyuşumda, o duygu betimlemelerinde gözyaşlarıma hakim olamam.

tiyatro oyununu görünce koşarak gittim ama bir şeyler eksikti, tam olmamış. senaryoya tamamen hakim olsam da bir yer, bir his boşluk kaldı.

çağdaş serter tarafından sahnelenen, bir stefan zweig eseri.
içinde hiç pişmanlık olmayan karşılıksız sevgi, ve bunun sonucunda unutulmuş olmanın verdiği acı ancak bu kadar güzel anlatılabilirdi. muazzam bir oyunculuk.
not: salondan gözleriniz dolu şekilde ayrılabilirsiniz .

dilara esen tarafından sahnelenecek pray tiyatro yapımı olana bir adet bilet aldım. kitabı çok defalarca okumuş olmama rağmen tiyatro sahnesinde nasıl sunulabileceğini hala gözümün önüne getiremiyorum ne yazık ki. ama inanılmaz bir merak ve beklenti icerisinde bekliyorum gitmeyi. kitabın damağımda bıraktığı tadı değiştirmez umarım.

ikinci katta bugün gittiğim ve bin pişman olduğum oyun. çok sıkışık bir ortamda havasız oturduk, sürekli kapkaranlık sahnelerin içinde klastorofim tuttu. bir nevi işkenceydi. oynayan kız ise malesef başarılı değildi, sadece bir sandalye üzerinde oturup mektup yazarak oyunu tamamladı.

görsel
görsel

kitabını okumamıştım, ona rağmen oyunu beğendim. oyuncunun performansı çok iyiydi.