çokça yapılan bir davranış biçimidir. ciddi,efendi, kendi halinde kişi birden şebeğe dönüşür. görenler tarafından ayıplanır.

(bkz: bebek beslerken maymun olmak)

ce e yapmak mutasyonun tamamlandığının habercisidir.

bi de bebek severken bebegin suratiniza veye uzerinize isemesi sonucu maymun olma durumu vardir ki , beterdir.

olay anında bebeklerin ne düşündüğünü çok merak ettiğim durum.

- bebek kucağa alındığında altını doldurması
- bebeğe yaklaşıldığında gözlüklere hamle yapması
- bebeğe yaklaşıldığında hemen ağlamaya başlaması
- bebeğin üstünüze kusması
- bebeğin çevredeki herkeze gülücük saçarken sizi görünce ağlaması
- uyumak üzere olan bebeği kucağınıza aldığınız anda ayılması

gibi durumlarda tecrübe edilebilecek, nahoş durumlara verilen genel addır.

özellikle yaşını başını almış insanlarda daha rahat bir şekilde gözlenebilen maymunluk durumudur.dışardan izleyen için ne kadar komik gözükse de kendi ebevynlerinizi bir bebeği severken bu durumda görmek ister istemez bi utangaçlığa ve hafiften bi kıskançlığa yol açar.acaba ailemiz bizi şu bebeği sevdiği kadar sevmiş midir düşüncesi bi yerden sora tüm bebeklerden soğumaya bile neden olabilir...

misafirliğe gittiğiniz evde eğer altı aylık civarında bir bebek görürseniz ve içinizde biraz da olsa insan sevgisi varsa kesinlikle bu tanımda ki ifadeye uğrayacaksınızdır. hiç tanımadığınız bir kişinin evine gittiğinizde ise tam anlamıyla bir felaketle sonuçlanır. eğer ki bu gittiğiniz evde yaşıtlarınızda bir karşı cinsiniz varsa bu rezillik evden çıktıktan sonra daha da net olarak hafızamızda belirir. dilinizi çıkartmak mı dersiniz, şaklaban gibi surat ifadenizi sürekli değiştirmek mi dersiniz, sürekli dudağınızdan ses çıkartmak mı dersiniz. ne derseniz diyin karizma çizilmiştir. varsın çizilsin, bu küçük veletleri sevmek gibisi yoktur, şahsım adıma. evimde olsa tüm zamanımı bu veletlerle geçirebilirim, zannedersem.

ne kadar gerçekçi, bilemiyorum.

bazı insanlar var, görüyorum, gayet de insanlar sonuçta. sen, ben gibi. ama bebek görünce sen-ben gibi olmaktan çıkıyorlar. bebek dediğimiz şey, sonuçta bir insan yavrusu ve her şeyin minimali daha eğlenceli. hani böyle masum, günahsız oluşu, yanaklar tombul, popo bezden kocaman olmuş falan, bütün bunlar bebekleri şirinleştiriyor, farkındayım. ama bu başta bahsettiğim insanların bence asıl sorunu, bebeği severken, bebek gibi olmak istemeleri.

o bebek, ona "sen" yerine "şen" denildiğinde ve peltek konuşulduğunda seni anlayacak mı? bebekçe gibi bir lisan var, ve bu şekilde iletişim mi kuracaksın o insan yavrusuyla? örnek veriyorum: "ayyy ne de şiyinmişşin şeeenn!"

hayır, olunmuyor. bebekler insanın şebek haline gülüyorlar evet, ama bu, geçici bir zafer. yüzünüzü normal halinize döndürdüğünüzde ve ses tonunuzu daha az ilgi çekici haline döndürdüğünüzde, o bebek size gülmüyor. geçici bir zafer için, ve bebeğin ebeveynine yaranmak için kendimizi kasmayalım.

ha, çok mu ruhsuz konuştum? kişi, bir bebek gördüğünde aklı başından gidebilir ve kontrolden çıkan ses tonuyla ve mimiklerle onunla bıngıldaşmak isteyebilir mi? tabii ki. ama, bunu tabii hale getiren yine bizleriz. etraftan göre göre, bebeği bu şekilde sevmenin, bebek önünde alenen şebekleşmenin pek bir sevimli olduğunu kabullenmişiz bir kere.

peki, ben, bir kız evladı olarak ne yapıyorum? alıyorum yeğenimi, odama gidiyorum, yeteri kadar şebek mimikleriyle ve ses tonuyla o bebeği sevdikten sonra, normal halime dönüp (bkz: persona) salona geliyorum. bebek dediğin zaten birkaç dakika sonrasını hatırlamıyor.
o şekilde görünmeye görünmeye, zamanla bu sevme şeklini insanlara unutturabiliriz. hesaplarıma göre, üçüncü nesilde yok edebiliriz bu hastalığı.

bebekli ortamda bebekten cok ilgi cekmenin en etkili yoludur.