dün, 17 ekim'de 28 sene oldu babamsız geçen zaman.
57 yaşındaydı.
ne emekliliğin keyfini çıkarabildi ne çocuklarının mutluluğunu, torunlarını görebildi.
özledim, çok özledim.

benim hayatımı, karakterimi kısaca her şeyimi belirleyen adam.
onun sayesinde bildiğim bildiktir. ^*
onun sayesinde kendime güvenim tamdır.
onun sayesinde gereksiz sohbetlere girmem
onun sayesinde olmak istemediğim ortamda olmam
onun sayesinde nezaketi tam derinimde hissederim
onun sayesinde varlığı
onun sayesinde yokluğu
onun sayesinde ihaneti
onun sayesinde vazgeçmemeyi
ve
onun sayesinde yine de hayatta kalmayı…
hepsini ben bu adamdan öğrendim.

iyisi, kötüsü her ne olursa nereye koyacak olursam olayım babam benim mükemmelim.
ömrü uzun sağlıklı olsun ama hep tetikteyim, kanser tedavimizin 3. yılındayız sanırım başaracağız bu işi.

baba inanan, direnen kazanır demiştin ya; evet ben oradayım…

son söz: babasına aşık kadınları mutlu etmeniz zordur.

düşünmek bile huzur veriyor seni bana.

canım babam, yarın hayatımın en özel günlerinden birini yaşayacağım. ve sen yoksun. beynim bazen bunu idrak edemese de, yokluğunu, aslında artık biliyorum bir daha yan yana olamayacak olduğumuzu.

canım babam, yanımda olman için ömrümden ömür verirdim. en zoru kötü günler değil güzel günlermiş sanırım. o güzel, özel günlerde beraber olamamakmış. hep bi eksik olmakmış.

hüznümden bayılmak üzereyim belki ama senin kızın olmaya devam etmek de zorundayım. bu şu demek baba, hep geleceğe bakmak demek. geçmişi bırak demiştin bana, seni geçmişte bırakamıyorum baba. sen aslında hep benim yanımdasın. mekanın cennet olsun.

"oysa babam bilirdi yaşadığını abdest alırdı çünkü
anlatacak şeyleri vardı, eğilip kalkmaları
dualar okuması, doğum sancılarıyla bırakıp gitmesi anamı"