çok fazla empati yapmanın iyi olmadığını gösterir. insanlara, hatalarına, eksikliklerine, doğal hallerindeki uyuzluğa anlayış gösterirsin. ama vakti geldiğinde aynı anlayışlı duruşu göremeyebilirsin.
bu beni her zaman belirli bir ikileme sürüklemiştir. özde kimseyle uğraşmak istememekteyimdir. ama anlayışı kıt bir insana;
i.) hayata (ve pek tabii ki insanlara) karşı mücadele kaçınılmaz olduğu için mi karşı koymalıyım;
ii.) insanların değişebileceğine ve ideal bir toplumun oluşabileceğine inanmak gerektiği için mi;
iii.) şimdi karşı koymazsam sonra daha fazla anlayışsızlığa maruz kalacağım için mi;
iv.) yoksa "söylesem tesiri yok, sussam, gönül razı değil" geçerli olduğu için mi?
böyle düşününce geriye bir mizansen kalıyor. insanın kendisine dışarıdan bakması gibi bir şey. insan davranışının gerçekleşen değil; planlanan bir şey olması ne acayip. insanın sosyal ilişkileri doğal karşılamaması ne tuhaftır.