son kez pınar'ın gözlerine bakmak
bir buçuk sene evvel hayatın gerçeklerini öğrenmeye gitmiştim günübirlik.
geçtiğimiz günlerde ankara'ya işim gereği gelmiş bulundum tavsiye üzerine kızılay'da sivas köftecisinde ilk defa köfte yemiştim sahibi oldukça hoşsohbet iyi bir esnaf abimizdi hem yemeği hem de sohbeti çok güzeldi. özleyeceğim hem köftesini hem de ankara'nın meşhur ayazını..
biraz önce soğuktan burnum ve kulaklarım düştü bulan insaniyet namına ulaştırsın
aşti'den yola çıkarken şehre son kez bakmak...
hayır ağlamıyorum, sadece aşığım.
ankara kalesinin altında bir dadaş kahvecisi vardır bilen bilir. müzenin çaprazındaki sokakta. eskiden hasan amca bakardı oraya, gramafonda eski plaklar çalar, masaya sipariş almaya geldiğinde de bir defter bırakırdı. ankara'ya her yolum düştüğünde mütemadiyen uğradım, bir kaç kez de eski yılların defterlerini istemiştim, yazdığım eski yazılara bakmak için, gözüm yaşlı okumuştum hem kendi yazdıklarımı hem de baskalarının duygularını.
hasan amcanın vefatından sonra da gittim, eski tadı olmasa da hep uğradım. son olarak da 2020 temmuzda gittim oturdum kahvemi içtim, şerbetimi yudumladım. duvarda asılı halıyı inceledim saatlerce. sonra kalkıp ıstanbul'a geri döndüm.
yolunuz düşerse altındağ'a bir kahve de benim için orda.
kız arkadaşımla anıtkabir'e gitmiştik. çok güzel bir gündü. sonrası yok. belki bir tavsiye verebilirim; kimseyle bir gelecek bir planı kurmayın.
dilim "kötü" demeye varmıyor ama insanlar iyi değil ya. hoş belki olmaları da gerekmiyor, bilmiyorum.
3 sene geçmiş o zamanın üzerinden, düşünüyorum, yine de kendimi şanslı sayıyorum birine çok çok ciddi zarar verip / zarar görmeden kendimi oradan atabildiğim için. bir de şu ekşi sözlük'ü bırakabilirsem kitaplarım falan dışında bir bağım kalmayacak orayla, çiçek gibi olacağım ama olmuyor.
bakalım. sabır.
gaz ile zehirlenerek öldürüleceğimi zannedip koşarak gecenin 3'nde kalacak yer aradığım saçma sapan bir gündü.
4 yıl önce. kızılay'daki o avm önü, soğuk bir sabah.
yolculuğun uykusuzluğu, ankara'nın soğuğu, sabahın mahmurluğu.
bir ıspanaklı börek, bir çay.
devamında alabildiğince kahve.
erken bir saatten öğlene doğru yalnız geçirdiğim o vakitlerde bir şehrin hızlanışına şahit oluyorsunuz.
balkonda çay içmiştim.
2 dk önce falandı. vay bee.