bunlardan birine ulaşmak bazen imkansıza yakın ve pahalıyken diğerine ulaşım oldukça kolay ve ücretsizdir. siz hangisini tercih edersiniz bilemiyorum ama yaşayana, henüz hayattayken bir şans vermek, öldükten sonra ihtimam göstermekten daha doğru bir seçenek gibi geliyor bana.

babamı kısa bir süre önce kanserden kaybettim. kanser olduğunu öğrendiğimizde yapılabilecek pek bir şey kalmamıştı. babamın aynı zamanda alzheimer olmasından, yani kendini ifade edememesinden kaynaklanan sinsi hastalık, arka planda hiç sesini çıkarmadan usul usul ilerlemiş. biz durumu öğrendiğimizde hastalık artık artık geri dönülmez noktaya gelmişti. "bu saatten sonra hastayı rahatlatmak için diğer rahatsızlıklarına odaklanmayı tercih edebilirsiniz" dedi onkolog.

düşündük, taşındık, doktorun söylediği akla ve hastamızın durumuna daha uygun geldi. bacağında ortaya çıkan ağrıları giderirsek belki son günlerini biraz daha az acı çekerek geçirir diye karar verdik. fakat bu arada babamızın hareket kabiliyeti neredeyse ortadan kalkarken alzheimerın zihninde yarattığı boşluk nedeniyle düşme korkusu had safhaya vardı. evin içinde bile ancak yardımla hareket eden ve "düşeceğim" hissinin verdiği korku yüzünden kalan son gücüyle bir yerlere tutunan adamcağızı asansörsüz evin 5.katından indirip hastanelere koşturmamız söz konusu bile olamayacağından ambulans çağıralım istedik.

"ambulans senin ihtiyar hastan için mi var be adam, ambulansın daha acil durumlarda kullanılabileceğini bir türlü öğrenemediniz cahil herifler" diyenler olacaktır. fakat çaresizlik, bu tip bilgiçliklere papuç bıraktırmayacak kadar keskin bir duygu. o yüzden...

112'yi aramakla işe başladık. dedik ki böyle böyle bir hastamız var, hastaneden randevumuz da var. fakat hastamızı ancak bir sedye ile indirmek ve bir ambulansla hastaneye götürmek mümkün. diğer türlü mümkün değil.

ah ettiler, vah ettiler fakat yardımcı olamayacaklarını söylediler. görevli memur, nakil bölümünü bağlamaya çalıştı, cevap vermediklerini görünce kendisi beni arayıp ilgili bölümle görüştürdü. gerçekten yardımcı olmak için çaba gösterdi ama nakil bölümü pandemi sebebiyle çok meşgul olduklarını söyleyip büyükşehir belediyesini adres gösterdi, dedi ki orayı arayın.

aradık tabi. büyükşehir belediyesi santralini aşabilsek belki ambulans konusunda yardımcı da olurlardı ama santrali aşmak ya da bekleme sırasına erişmek bile mümkün olmadı. ilçe belediyesini deneyelim dedik, lanet pandemi nedeniyle ambulans hizmetini kaldırdıkları cevabını aldık.

son olarak aradığımız "evde hasta bakım hizmetleri" bu tip bir hizmet vermediklerini söyledi.

sonuç olarak "acaba paramız olmasaydı napardık" diye düşüne düşüne hastaneye gidiş ve dönüş için parasını verip özel bir şirketin ambulans hizmetinden faydalandık.

sonra bir gün aslında çok önce ruhen aramızdan ayrılan babamın, bu dünyadaki fiziki misafirliği de sona erdi.

babam aramızdan ayrıldıktan sonra daha önce iyi niyetli geçmiş olsun dileklerinden başka bir yardım alamadığımız kurumlar, var güçleriyle yanımızda oldular. babamın son nefesini verdiği üniversite hastanesinden, cenazesinin yıkandığı mezarlığa, oradan havaalanına, son olarak toprağa verileceği şehre kadar olan uçak yolcuğuna kadar hiçbir şey için beş kuruş para talep eden olmadı.

bilmiyorum, belki ben duygusal davranıp meseleyi kavrayamıyorum ama bu işte bir terslik yok mu?