dağcılıkta ara kamp yapmadan, tek seferde zirve yapılan, hız ve dayanıklılık gerektiren, teknik kalifikasyonun ön planda olduğu bir tırmanış biçimi. ağırlık yapmaması için asgari miktarda malzemeyle tırmanış yapılır.

(bkz: ekspedisyon)

hafifliğin ve hızın ön plana çıktığı temiz tırmanış olarak da bilinen sitildir.

yüksek irtifa tırmanışlarında ilk defa reinhold messner ile başlatılan, jerzy kukuczka, tomaz humar gibi efsane dağcılar tarafından benimsenmiş, ara kamp noktalarının olmadığı; zirveye sadece en baba 30 litrelik çantalarla çıkılan tırmanış biçimidir. bir çok yüksek kasan ve kendisine dağcıyım diyen tip, genel itibariyle yürüyerek çıkılan ve teknik tırmanış bile gerektirmeyen geleneksel rotaları takip ederek zirve yapar. bu tırmanışlar için belli bir irtifaya kadar eşyalar katırlar ya da eşekler yardımıyla taşınır, sherpa denilen ve bölgeyi iyi bilen rehberler eşliğinde tırmanışlar yapılır. işte alpin stilin farkı ve onu zorlu kılan şey, bu saydığım etmenlerin kullanılmadan, tek bir seferde aklimatizasyon eksikliği de göze alınarak zirve yapılması ve başarılı bir şekilde inilmesidir.

(bkz: alpinizm)

bu stilde tırmanan dağcıların geceleme hikayeleri çok güzeldir.
genelde "abi işe bulduk bir kaya dibi, çantayı serdik altımıza oturduk sabaha kadar" şeklinde olup kaya dibi bulamayanların vay halini düşünmek bile istemiyorum.
alpin stilde tırmanmaya alışmış bir dağcının peşine takılmak pek iyi sonuçlar vermez.