muhtemelen bahis sitesinde yer alan ve milyonlar basılmış bir maçın sonucu.

kadrosunda neredeyse hiç alman yok

evrenin simülasyon olduğunun kanıtı başlığına yazılacak cinsten mevzu. tüm şartlar zorlansa bile insan gururu faktörünü unutmuşlar. dışardan bakınca bug gibi görünüyor :)

haftaiçine amatör maç koyan bizim tff istanbul'u akla getirmiştir.
zamanında amatörde oynarken haftaiçi 15.00 gibi bir saate ekstra maç koymuştu federasyon. lan millet çalışıyor, okula gidiyor, dükkanı kapatamıyor sanki premier lig. 7-8 kişi toplandık, kaleci yok, stoper kaleye geçti, gittik deplasmana. rakip de kendi semti olduğu için lisans çıkardıklarından bir şekilde 11'i tamamlamış. bu kadar yemesek de 10-11 tane atmışlardı.

neyse bir daha milli takımları san marino'ya 13 atarsa az empati yaparlar.

zaytung gibi haber ^*

66-0 biten mactan sonra dedim ki: vay be, bizimkiler aslinda sansliymis… sadece 20 kusur tane yemisler.

bizim oglan ege 10 yasinda. 3 senedir futbola ilgisi var. ilgisi var diyorum ama o ilgi topa degil sanki formaya. haftada iki gun antrenman, bir de cumartesi sabahin korunde baska sehre maclara gidiyoruz. sabah 7’de yoldayiz, ben gozlerimi zar zor acmisim, o elinde krampon cantasiyla “baba bugun kazanacagiz!” diye gaz veriyor. sonuc genelde 12-0, 15-1, bazen de “saymayi biraktik” skorlar.

sistem su: iyi oynayanlar her sene bir ust takima geciyor, bizimki ayni seviyede kaliyor. yani takim her sene sifirdan kuruluyor. gecen sene sampiyon olan takim, bu sene “rakibe ozguven kazandiran takim” haline geldi.

gecen cumartesi yine mac vardi. ilk 15 dakika bizimkiler bastiriyor, top bizde. ben de kenarda umutluyum: “bugun tarih mi yaziyoruz?” diye icimden geciriyorum. yazmislar ama yanlis tarafa. 15. dakikadan sonra ne olduysa oldu, mac resmen dagildi. top bizim kaleden cikmiyor. sonunda tabela 20 kusur golde takildi, zaten gonullu hakem de saymayi birakmisti.

mac bitince ege agliyor. ben klasik baba modundayim: “oglum kaybetmekte bir sey yok, onemli olan takim ruhu, fair play…” falan filan.

ama cocuk gayet mantikli bir sebeple agliyormus. “baba” dedi, “karsi takim kendi rekorunu kirdi. bir macta en cok golu bize atmislari. oyle anilmak istemiyorum.”

meger mac esnasinda da bunu kendi aralarinda konusmuslar. ama ben hollanda’da yasadigim icin ve hollandacam anca “gunaydin, evet, tesekkurler” seviyesinde oldugu icin o an hicbir sey anlamamisim. tribunde siritarak “iyi gidiyoruz galiba” derken cocuklar aslinda tarih yaziyormus, ama karsimize yazmislar.

yemin ederim o an sustum. cunku cocuk bile o kadar maglubiyete degil, nasil maglup olunduguna uzuluyor.

sonra su “almanya amator liginde 66-0 biten mac” haberini gorunce icimden “ulan biz de yasadik kucuk versiyonunu” dedim.

tamam, guclusunuz anladik, ama 66 gol nedir abi? ustelik o macta rakip sadece 7 kisiymis. yani sahada tam takim bile degiller. bir yerden sonra bu futbol degil, vicdan testi oluyor.

cunku bir noktadan sonra mesele skor degil, saygi. karsinda da bir cocuk var, eve donunce “anne biz kac yedik” diyecek.

ozetle: bazen topu rakip kaleye degil, biraz da karsindakinin kalbine atmak lazim. cunku herkes kazanmayi hatirlamaz ama, kimse 66 gol yedigi macin hikayesini unutmaz.

9 tane de kendi kalelerine atmışlar. zaten hepsini bir tarafın atması mümkün değil. el ele 66 golü bulmuşlar.

(bkz: fair play)
(bkz: kepazelik)

baktın skor 5-6 oldu zaten, yedi kişisin, bir kırmızı daha gör, maç 3-0 hükmen bitsin. bence moorburg’un canı gol çekmiş, bol bol yemişler. 6-0’dan sonra bacak kırsan kimse “neden” demez bu arada — çünkü 6, agresyon threshold’udur.

1. golden sonra 66 ya nasıl ulaştınız lan kalede kimse yok muydu swhshs.