yine de taraftarligindan birsey kaybetmemis taraftardir.
uzakta bile olsa, kalbi defalarca oradaki onbinlerce insanla birlikte atmistir ne de olsa.
(bkz:
gitmesek de görmesek de o köy bizim köyümüzdür)
benimdir.
bundan sonra da izleyemeyecek olmak işin en kötü yanı.
bir fenerbahçeli olarak ben.
tarihe tanıklık etmek isterdi bu gönül, fakat artık çok geç.
eğer bir galatasaraylı ise çok şey kaçırmıştır. şahsen benim futbol maçı izlemeye gittiğim ilk staddır. borussia dortmund ile maçımız vardı sene 1996. 1-0 yenilmiştik ama hagimiz birtopu önümdeki direkte patlamıştı. hala o topun kale direğine çarpışı gözümün önündedir, ozamana kadar hiç bu kadar heyecanlandığımı hatırlamıyordum. sonra nerdeyse hiçbir şampiyonlar lipi uefa kupası maçını kaçırmadan izledim. ne leedsler,ne manchesterlar, ne barcelonalar geldi geçti, süper maçlarımızın olduğu gibi, kötü maçlarımızda oldu. sonuç olarak bir galatasaray taraftarının atmosfer heyecan tribün bakımından fundementalının eksik olduğu durumdur.
maskot kisi değildir. nobre'nin mondragon'un üstünden aşırdığı golün gerçekleştirdiği maça gitmişliği bulunur, gerçi miyop olduğumdan bir 5 10 saniye sonra anlamıştık karşı kaledeydi ama olsun güzeldi.
başka şehirde oturduğu için gidememiştir. fırsat olmamıştır....
ben. metallica konserini izledim ama. ümit karan burdan orta yapıyor demiştim arkadaşa bi noktayı gösterip. o sırada kalede ceyms vardı.
upgrade edilmis hali bu sezon basinda transferlere ve 2000 ruhu naralarina ragmen telekom arenayi dolduramayan taraftardir.