bir
ümit yasar oguzcan siiri.
her sey güzeldi bir zaman, çok önce
sehirler, insanlar, günes deniz
mutlulugumu görebilirdiniz
çökmeseydi içime bu son gece
her sey bir anda bitmeseydi, yazik
olmasaydi gençligime aptalca
belki de o yerlere varirdik
o uzak daglara ulu: koskoca
orada her sey degisirdi belki
acardi umutlarimiz bakarsin
ates rengi, kan rengi güller gibi
topraginda kim bilir hangi askin
oysa simdi nerdeyiz, neyiz bak
her umut belirtisinden uzagiz
o sevilmis gözlerde saf ve berrak
bir ayna bile yok bakacagimiz
her sey kursuni bir renk almis, soguk
bozkirlardir uzayan önümüzde
kime baksan o yüz: veremli, soluk
tek mavi kalmamis gökyüzümüzde
her yerde bitmisligi güzelligin
kum kamyonlari putreller betonlar
sonra ta besikten mezara deyin
sifirlar, yüzler, binler ve milyonlar
hadi öl bakalim ölebilirsen
zincirlerle bagliyken yasamaya
omuzla yükünü, hadi yalniz sen
isterse gücün olmasin tasimaya
yenik dusmusuz iste gerçek ortada
çokmus boynumuza zulmün elleri
bir tutsak, bir dolap beygiri ya da
bir mahkum gibiyiz kaç yildan beri
yargiç hükmünü çoktan vermis oku
boynundaki yasamak fermanini
yasamak sonra ölmek; iki korku
geri getirmezken bir anini
terkedilmis sehirleri bilirsin
bilirsin gömülmüs uygarliklari
ve düsün ki; patlamasi bilincin
yirtmaya yetmiyor karanliklari
öyleyse çek sapla göge biçagini
de ki; benim isim tanriliktan güç
benim hem yüksek, hem en asagi
iste ellerimde sonsuzluk ve hiç
de ki; ömür verdin; en büyük yalan
de ki; beden verdin; içi bos ve kof
iste! yüce eserin, iste insan
ve yirt gögsünü, bagir: of tanrim of.