yaşadığımız dünya, bize aşkın yaşı olmadığını gösteriyor. eskiden 40 larda sanki ömür biterdi. bunu geçen gün konuştuğum arkadaşım ile öğrendim. bu yaşadığı delilik nerede ne zaman biter kim bilir? ama bunu düşünmenin sırası değil şimdi.

"filmlerdeki gibi bilinmeyen bir numaradan gelen mesajla tanıştık. yanlışlıklar yalnızlıkla son bulmadı. oradan buradan derkeeen, bir baktım beni anlayan birisi. kendime sesli söyleyemediğim ne varsa onunla paylaşır oldum. geçmişi yargılamadan, şimdiyi tüm çıplaklığıyla kabul ederek.

şimdiye kadar bunu hiç yaşamadığım için hayat boyu anlaşılamadan göçüp gideceğim sanırdım. iyi insanlar iyi erkekler varmış mis, ben bunları bilmeden gözlerimi kapatabilirdim. saatlerce konuşurken sıkılmamak, kendini dünyanın en şanslı insanı görmek ne demek bilmeyecektim.

hayatta herşey mantık değil, bazen sürprizlere de yer açmak gerekmiş. şimdi hiçbir şey imkansız gibi görünmüyor. yarın gözümü açtığım yeni günde, o var. onlu anlar, zamanlar."

evet ara ara kendi kendine gülüyor, aklından ne geçiyor bilmiyoruz ama deliliğine veriyoruz. aşk delilik değil midir?^*

edit: nasıl olacak diye soranlara. ikisi de ayrılmış, çoluk çocuk var. bence de çok uğraşırlar. ama 40 yaşına kadar bunları aşacak bilgi ve deneyimi edinmiştirler dimi?
aşk değil, olmaz diyorsunuz da bence siz 40 ınızda aşık olamazsınız bu bakışla. ondandır o.

tehlikeli işler bunlar.

hayatı boyunca aşık olmayı beklemiş biriyse muazzam bir nimet olur, film olur, şiir olur, meşk olur, istanbul’daysa -hele bir de ikisi de istanbul’u sevenlerdense- destan olur, efsane olur, masal olur; semt semt erguvan olur, lale olur, boğaz’ın maviliklerinde tekne olur, yedi tepenin her birinde şehri seyre dalan birer ahşap bank olur, tarifi imkansız bir haz olur...ez-cümle çok güzel olur.

hayatımda ilk kez 40 yaşımda aşık olacaksam hiç olmayayım daha iyi dediğimdir.

20'lerindekiler herhalde hayatta bir kez aşık olunuyor sanıyorlar. yazık nan.

40 yaşında değilim ama yaş ilerledikçe sevginin derinliğinin arttığını düşünüyorum. insan zamanla neye aşık olması gerektiğini de öğreniyor. elbette kıymet bilen için.

keşke biz de olsak.. yaşı haricen.

40 yaşında olduğun şey aşıklık değildir. olsa olsa hayat arkadaşlığıdır bence

20'lerin sonlarında biri olarak, 20'lerin başlarında olanların pek anlayamayacagi bir durum olduğunu söyleyebilirim. 40'lar sandığınız kadar uzak, alakasız ve geç değil. yaklaştığınızda anlayacaksınız. insan her yaşta, bambaşka duygularla karşılaşabilir. çünkü siz değişmektesiniz, tecrübeler artmakta. en önemlisi de; her insan ayrı bir hikayedir, hayatınızın evrelerinde bu başka hikayeler bambaşka etkiler bırakabilir üzerinizde. o yüzden hiç biri son değil, hepsi de bir ilk.

halkımız denemiş, sonucu bildirmiş: bknz: kırkından sonra azanı teneşir paklar

work and travella usa'ya gittiğimde yaşlı bi çiftin yanında çalışıyordum. koca 70 yaşlarında tam güneyli bir cowboy, eşi ise 55 yaşında tam güneyli bir hanımefendiydi.

birbirlerinin gözlerinin içine öyle sevgiyle bakıyorlardı ki, insan hayret içerisinde oturup onları izliyordu.

bir gün sordum nasıl tanıştınız diye. internetten, tesadüf eseri tanışmışlar. daha sonra aynı kilise cemaatinde olduklarını farketmişler. böyle böyle kaynaşmışlar ve birbirlerine aşık olmuşlar.

kendi tabirleriyle 'marriage arrenged by heaven' diyorlardı. aile faktörü devreye girince işler çok farklı hal aldı tabi. güneyli aile bunlar. birey sayısı fazla, çok daha tutucu ve gelenekçi bir yapıya sahip. ikisininde çocukları çok karşı çıkmışlar. hatta bazıları annesiyle / babasıyla görüşmeyi reddetmiş.

fakat birbirlerine olan sevgileri, çocuklarının isteklerine boyun eğmelerini engellemiş. zamanla çocuklar da kabullenmiş durumu.

tom amcama, eşin elizabeth'i ne kadar seviyorsun diye sorduğumda bana şu cevabı vermişti: eğer birisi yan gözle bakmak isterse ona evimde iki tane bekçi köpeği var. birinin adı smith, diğerinin adı wesson.

(bkz: smith&wesson)

özetle aşkın yaşı yoktur. kaç yaşında olursanız olun, sizi bulabilir. eğer şanslıysanız tabi..