"biz kırıldık daha da kırılırız
ama katil de bilmiyor öldürdüğünü
hırsız da bilmiyor çaldığını
biz yeni hayatın acemileriyiz.
bütün bildiklerimiz yeniden biçimleniyor
şiirimiz, aşkımız yeniden,
son kötü günleri yaşıyoruz belki
ilk güzel günleri de yaşarız belki
kekre bir şey var bu havada
geçmişle gelecek arasında
acıyla sevinç arasında
öfkeyle bağış arasında"
^**

eskimek ne güzel, eksilmedikçe.

ne hesabînî veremeyeceğim bir günüm oldu ne de vicdanîmî lekeleyen bir geçmişim….
ne hissettiysem onu söyledim, onu yaşadîm.
yaşadîğîm bir tek andan bile pişmanlîk duymadîm.
asla keşkelerim olmadî.
hiçbir zaman kendimle vicdan mahkemesi yapmak zorunda kalmadîm.
karşıma bazen gerçek yüzler , bazen sahteler çıktı ama olsun ben yine sadece hislerimle yaşadım.
asla sevmediğim birine seni seviyorum demedim, ya da asla birini severken karşılığını beklemedim.
dostluğuma değer biçmedim , sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim.
sevdiysem sonuna kadar gittim,bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim.
bazen çok kırıldım , bazen belki de kırdım.
ama hata insana mahsustur dedim. affettim, af diledim.
kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yine de affettim.
onlar belki beni saflıkla yargıladılar.belki de içten içe sinsice güldüler.
ama asıl unuttukları şuydu. ben aldanmadım.
aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar.
bir insan kaybının ne olduğu bilemedikleri için…
kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için…
oysa ben hiç insan kaybetmedim.
sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar.

"insanız, en şerefli mahlûkuz! ...'
deyip de pek fazla
övünmemiz haksız:
atamız elma çaldı cennetten.
biz, o hırsızların çocuklarıyız!"
o seyfi orhon

palyaço

kaç kişiyi öldürdüm düşlerimde
kaç kilo çekerdi yalnızlık
kaç kere ezildim altında
yaz yağmurlarının

belki de palyaçolar ağlardı pazartesi sabahları
her sirk geldiğinde ağlamaklı olurduk
hep ağlamaklı olurduk gülünecek halimize

kim sevmezdi çiçekleri filan
”ben sevmezdim” dedim, “yalan” dedi

bunu palyaço söyledi,
palyaço söyledi ben yazdım
yazdım, yazmasam ağlayacaktım

herkes ağlarmış biraz, ben de ağladım
sırf bu yüzden mi ağladım
alçaklık gibi bir şey oldu bu biraz

biraz birazdım her şeyden
dün biraz sinirlenmiştim mesela
yarın bir kadını seveceğim biraz
biraz biraz kör oldum bügünlerde

ama rakı kadehlerini boşaltmayın
eksilmesin hiçbir şey
hiçbir şeyden dahi olsa
kalsın biraz

umursamıyorum yılgınlığımı filan
çünkü sessizce yaşanmalı her şey
bir devrim sessizce olmalı mesela
ve her sözcüğüne inanmalı bir palyaçonun

bir palyaço neden yalan söylesin ki
ben palyaço olsaydım söylemezdim
marangoz olsaydım da söylemezdim
ben insan olsaydım yalan söylemezdim!

hem nereden çıkardınız palyaçonun yalnızlığını
kaç kilo çeker ki bir palyaço
hem neden yüzüme vuruyorsunuz
bir çirkin ördek yavrusu olduğumu

gocunmam ki ben, ben gocunmam
bir palyaço ne kadar gocunmazsa
o kadar, o kadar gocunmam işte

rakı doldurun! eksilmesin

bitmedi, yazacağım daha
yazmazsam ağlayacağım çünkü
alçakça olacak biraz

hem biz o zaman kimdik ki, nerelere giderdik
her sokakta biraz daha eksilirdik
bilirdim, geceleri puslu puslu olurdu bazen
bazen birisi fısıldarmış gibi olurdu
”duyamadım”, derdim, “tekrar et!”
sessizliğe bürünürdü o vakit her şey
sokaklar daha bir puslu
palyaçolar daha bir ağlamaklı olurdu
ve ben daha bir alçak olurdum
ağlardım biraz

hem sen kimsin, çekiştirme diyorum
hatta kuyruğuma basma diyorum
acıyor, tırmalarım,-
diyorum

kahrol, kahrol!
diyorum

geçen gün yüzüme rastladım bir ilan panosunda
korktum birden, kusacak gibi oldum
”olur öyle” dedi palyaço,
”herkes alçaktır biraz”
”otur ulan!” dedim, bağırdım ona
ben bazen bağırırım biraz

”rakı doldur!” dedim, “eksilmesin!”
ben bazen eksilirim biraz
aslında hepimiz eksilirmişiz biraz
bunu sonradan öğrendim

ben aslında her şeyi sonradan öğrendim
herkes herkesi sonradan öğrenirmiş
bunu da sonradan öğrendim

örneğin;

geçen gün bir kadınla seviştim
biraz değil çok seviştim

ya işte öyle palyaço
diyorum ki,
bunu da yeni öğrendim
sevişmek de eksilmekmiş biraz

kim sevmezdi ki kuş ötüşlerini filan
”ben sevmezdim” dedim, “yalan”
dedi
bunu palyaço söyledi
palyaço söyledi, ben yazdım
yazmasam, alçak olacaktım
hem ben roman da yazdım biraz

bazen diyorum ki, palyaço,
sen olmasan ben ne yaparım
alçakça eksilirim belki biraz
her yağmur yağışında yerindi dibine girerim
hiçbir kadının kasıklarını öpemem belki
ya da unuturum sonradan öğrendiklerimi

biraz biraz anlıyorum ki,
yüzler eller, o terli vücutlar filan
her şey plastikmiş biraz

haydi sirtaki yapalım palyaço
rakı doldur, yine eksildik biraz

edit: osman sonant’ın sesinden
https://youtu.be/4yqej8nrkpc
birini tanıdım zamanında iyi bir dosttu. şiir gibi sesi vardı adamın zaten o seste tanıdım ilk bu şiiri. sonra zaman geçti eksildik biraz.

bitti..

bir gölgenin peşinden saatlerce yol giden çaresizliğim miydi?
aklım sensiz sefiller gibiyken...
kuyruğuna basıldığında yedi cüceleri yol ortasında bırakıp kaçan çakma prenses..

ölümlülerin de işi çok zormuş bu dünyada..
kırıldığın yerlerden de yargılanıyorsan..

bitti..
gelme ey bahar..senin mevsimin bana bir kış verdi..
ve tam 25 ay sürdü..
yapraklarımı döktü.. rüzgarı nefesimi kesti..
istediklerimi yarınlara bırakmamışken..
yüzüm susmuş, aynada görünmez olmuştum..
ah beni bilmiyor, kimseler bilmiyor..
kaç paket sarmıştım kendimi..
yine de bulandı su..
ne onlara karışabildim, ne de gölgede kurudum..
mutlu sonları karalamaya o dönemde başladım..
kara bir şarkı tutturdum yosunlarına ithafen..
fenerine küfrettim yükseklerden..
her köşe başı bir palyaço geçtim..
istanbul'a böyle böyle veda ettim ben..

şimdi bitti..
şimdi herkes yabancı, ceketim seninkinden beter..
anladım ki karışamadığında ona benzemeye başlıyordun..
sonunda başkasının çiçeğinde açmıştım ama beni de arı sokmuştu..
bitti..
kendimden birkaç asır..senden birkaç yıl..yaşımdan 32 sene bitti.

ama biz
o zamana kadar
o kadar
karışacağız
ki birbirimize,
atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz
yan yana düşecek.
toprağa beraber dalacağız.
ve bir gün yabani bir çiçek
bu toprak parçasından nemlenip filizlenirse
sapında muhakkak
iki çiçek açacak :
biri sen
biri de ben.

(bkz: nazım hikmet ran) (bkz: ben senden önce ölmek isterim)

sen istinyede bekle ben burdayım
içimde köpek gibi havlayan yalnızlığım
çünkü ben buradayım karanlıktayım
belki gelmem gelemem beş dakika bekle git
çünkü elimi kestim beni kan tutuyor
şarabım bütün ekşi suyum soğuk
yanımda olmadın mı seni daha bir çok seviyorum
belki gelmem gelemem beş dakika bekle git

yüzünü ıslatmadan ağlayabilir misin
yarı geceden sonra telefon ettin mi hiç
karanlık adamlar hüvviyetini sordu mu
ben senin olmadığını arıyorum
belki gelmem gelemem beş dakika bekle git
belki gelmem gelemem beş dakika bekle git
bana ait ne varsa hepsi seni korkutuyor sana ait ne varsa
hiçbiri benim değil
belki ölmek hakkımı kullanıyorum
belki gelmem gelemem 5 dakika bekle git
belki gelmem gelemem 5 dakika bekle git

atilla ilhan

gelmediniz, ben hep sizi bekledim
eksilen yanlarımla
sizden saklı eskidim

her şeyden önce aşk verilmiş bir sözdü benim için
gün, ay, saat, hafta; takvimişi zaman yani.
aldıkça dönemeçleri değişmedi hiçbir şey
yalnızca ufuklar yeniledim

kaç aşktan oluşmuş bir şeydi aşk
her sevgiliyle biraz daha
biraz daha sizden saklı eskidim.

^{* *}