eski dönemin sosyal medyasına harika bir örnek olan kartpostal.

bugün bu işlem için sadece 5 saniye gerekiyor.
dolayısıyla basit olduğu için bu dokunuş da bize zor gelebiliyor.

ama eskiden bunun gibi bir eylem ne kadar dolu olsa da bugün içi boş kalıyor.

tıpkı güzelim pangaltı nın da pislik yuvasına dönüşmesi gibi, artık sosyal bir dokunuş değil daha çok ego tatminine dönüşüyor, içi pisleniyor.

maalesef z kuşağı(ya da ergenler) anlam dahi veremiyor bu olaya. "ee ne olmuş" diyor.

kartpostalların bir anlamı vardı arkadaşlar. birbirimize kartpostallarla mesaj gönderirdik. o dönemden kalma güzel bir kartpostal paylaşmış yazar.

ilgili doktor bey bir dönem eczacıbaşı sağlık hizmetleri genel müdürü olarak çalışmış.
temmuz 2020'ye kadar da siemens healthcare türkiye'de yöneticilik yapmış.
https://tr.linkedin.com/in/etem-alnigenis-9724692

bir tek benim hoşuma gitti ve içim bir tuhaf oldu sanırım. ( yeni nesil ergen bile olsaydım, vay canına eskiden böyleymiş ne garip diye şaşırırdım en azından.) ufak bir çay bahçesi ve parkın hayaliyle yazı beklemek bu, ayrıca torunu için bir şeyler planlayan insanların değeri var. ulaşılabilirlik kolaylaştıkça, şahsi değerler de azaldı ve heyecan bitti. en son neye heyecanlandık bir düşünün ?

yazıdan anladığım kadarıyla dolmakalemle yazılmış. o yıllarda da pek yaygın değildi tükenmez kalemler herhalde.

iki üç satırla durumun özetlendiği zamanlar; bugün birine nasılsın dediğinde yarım saat geçiyor sıra sana gelene kadar;

öylesi dolu olup da bir o kadar da boş yaşıyoruz aslında.

kartpostaldan çok ardından gelen ee nolmuş entryler üzmüştür...

kartpostal, üzmek demeyelim de, duygulandırdı...
mesela hr yılbaşı ve bayam önceleri kartpostal pazarları oluşurdu. oraya ciddi bir mesai ayırırdım. aile büyüklerime göndereceğim kartpostalları seçerdim.
en güzeli, en manidarı olmalıydı.

bir yere gittiğimde gittiğim yerden ille anneme kart atardım.

kartpostal ve pul seçmek, kişiye göre anlamlı detayları seçmek önemli bir işti benim için.
şimdi whatsapp'tan bir caps atıveriyoruz. tamam hayat kolaylaştı, içinin boşaldığı fikrine katılmıyorum.
içi boş ya da dolu tutmak elimizde...

ama eskiden iletişim kanallarının bu denli hızlı olmadıgı dönemlerde mektup ve kart önemliydi...

bu kartpostalla beraber mazide kalan pek çok detay var.
mesela kartpostal açık. yani istese postacı okuyabilir. hani facebookta da yapıyoruz ya bazı gönderileri tüm dünyaya açıyoruz. onun gibi bir şey.

pul var kartpostalda. ilk o çıktı hayatımızdan. büyük bir kolaylıkla pul damgasıyla pulsuz mektup/kart da gönerilebilir oldu. ve ardından pul alabilmek de zorlaştı.

ve o park...
hala var mı o park. el yazısı muhteşem... bilgisayarda yazma becerimiz geliştikçe elyazılarımız da bozulmaya başladı. (belki de bu sadece bana mahsus bir eksilmedir...)

velhasıl, kartpostal gönderebilmek, hayatımızın güzel, latif bir detayıydı...

abi böyleydi, böyleydik.
çok uzağa, 70ler'e kadar gitmenize gerek yok. 90lar'da da böyleydik.
yazının naifliğine bakar mısınız? hele yazarken gösterilmiş azami özene?
hakikaten böyle yazardık mektupları, kartpostalları.
a'nın, yumuşak g'nin tüm ayrıntılarını tam ve eksiksiz çizmeye çalışırdık. times new roman gibi kıvrımlı kıvrımlı olurdu harflerimiz, yazılarımız.
muhakkak bir gözden ve elden öpme temennisi de olurdu.
mektup gelince sevinirdik lan. içinden fotoğraflar çıkardı, "aa baksana kuzen burcu ne kadar büyümüş" diye şaşırırdık.
kartpostaldaki çay bahçesinde gazoz içmeyi özledik ama artık kartlaştık, postal da bize girdi :/

içim sızladı resmen..heykel meydanı yanındaki bu park, çocukluğumda teyzemlere gittiğimde bizleri gezdirmek için götürdükleri parktı. şimdi teyzem de yok, bu park da...ama anılar hala sıcak ve hüzün kokulu

duygusuz piçlerin üşüştüğü başlık. ulan ne güzel işte o samimiyet halanın dayının yeğenlerini özlemesi merak etmesi. şimdi ise amcamı yolda görsem yolumu değiştiririm amk.