(bkz: ışınla beni scotty)

(bkz: foça)'dayım. birkaç gün sonra (bkz: 17 ağustos 1999) depremi olacak ve çocuk yaşımla olayın ciddiyetini anlamadan birkaç hafta sonra orta ikiye başlamanın heyecanı ve diğer yandan (bkz: üj bej) ay sonra milenyum çağına gireceğimiz için çok heyecanlıyım. dijital devrim.. internet devrimi.. yeni çağ.. her şey çok yeni, her şey çok farklı ve her şey çok heyecanlı...
çocuğum. zaman çok yavaş akıyor. yazlar çok uzun. çocukluğumun keyfini çıkarıyorum. nereden bilebilirdim hayatımın en güzel zamanlarının bu dönemler olduğunu? o zamanlar bana sorsalar "hemen 19-20 yaşına" gelmek istiyordum. ama şimdi sorsalar? kırkına merdiven dayamışım.. kesinlikle çocukluğuma dönmek isterdim. 96-99 arası bir döneme.

deniz çok tuzlu. erikler ise çok ekşi. bütün hayatımın en özlediğim dönemi. çocukluk arkadaşlarım.. herkes bir yerde. herkesin hayat hikayesi farklı.

(bkz: zamanın oku).. zamanın tek yönlü bu kadar hızlı ve değişmez olarak akması çok acımasız. çok özlüyorum be sözlük. bir an o zamanlara dönebilsem keşke. sadece bir anı bile yeterdi be.

eğer o gün o ağustos'un 17'siyse perşembe pazarında toplanan halk içinde mahalle arkadaşlarını bulmaya çalışmak ve bazılarını bir daha asla bulamamak. bütün dünya sandığın mahallenin yıkıntılarına bakıp ağlamak. ve bunun gibi şeyler...

(bkz: geçen yaz)

yıl 1999. o zamanki devre mülk yazlığımızdayız. hava sıcak, siteden arkadaşlarımızla sabahtan beri denizdeyiz. muhtemelen 4 gibi eve gider bir duş alır yine arkadaşlarla toplanır, bisiklete bineriz, maç yaparız. akşam yemeğe çağırılır, yemekten sonra yine arkadaşlarla buluşuruz.

ablamın lise sınav sonuçları açıklanır, 17 ağustostan tam bir gün önce eve dönmek zorunda kalırız. o arkadaşlarımı bir daha asla göremeyeceğimi bilmeyerek..

aha yine geldi, ağustos ortası ve öğleden sonra 2.
13 yaştan ise 20 sene kadar uzağım.

bu başlık ve metafor bana nedense hep 2005 yazında evimizin bahçesindeki tahta kamelyada tek başıma action man baskılı turuncu kırmızı mavi beyaz reklerle bezeli tişörtümle ve o zamanlar moda olan kapri ve sandaletimle üst üste konmuş plastik sandalyelerde oturup çocukluk arkadaşlarımı beklediğim, yaz tatilinin bitmeye yüz tuttuğu ve okulun açılacağına duyduğum kaygılarla dolu anıları hatırlatır.

o gün, belki de tam ağustos ortası değildir belki birkaç gün geçmiştir birkaç gün eksiktir ama güneşli bir öğleden sonrasıdır ve cebimde belki birkaç tasom belki birkaç oyuncağım belki yanımda içine mikasa plastik top konulmuş meşin topum yahut su tabancam vardır. yalnızımdır, birazdan arkadaşım gelecektir annesinin hazırladığı yemeği yiyip ekmek arasına da koyup bana getirecektir. az sonra el ense yapıp mahallede turlamaya çıkmaya hazır ve nazırızdır.

ergenlik arifesindeki son çocukluğa dair sıcak, turuncu renkli, görece hüzünlü bir tespittir.

başlığı okurken çocukluğumu romantize etmeyi tasarlıyordum ama ağustos ortası olduğu için okulların açılmasına 3 hafta kaldığını hatırlayıp tribe girdim. başlığı temmuz ortası diye açsanız ölür müydünüz.