hiçbir zaman istediğim gibi olmayacak olan bu hayatı; asla düzelmeyen, tam düzeldi denildiği anda her şeyin b*ka sardığı bir leyla ile mecnun sahnesi gibi tekrar tekrar yaşıyorum.

“yav ben nerdeyim dedirten” bi' duygu. tire - ödemiş arası takılıyorum bugün ama tatil köyünde doğmuş bi' insanım işin özünde. doğallığı falan severiz de bir tık fazla geldi. az önce bi' abi “sana tire'den gelin verelim ya, damat alalım seni” dedi. “abi… bana açma bu muhabbeti” diyemedim. bilmiyo ki bir tire'li yüzünden ebem ağladı.

az önce biri çok anaç şekilde ağzıma yemek tıkadı. benim sitcom'u kim yazıyo ya.

vay be. şu an hissedilen duygu mu?
tamamdır, sakin oluyoruz. dışarıdan bakılınca her şey olması gerektiği gibi. klasik bir sonbahar akşamı. hani şu, "şöyle bir kahve alıp pencereden bakmalı" denilen cinsten.
ama içimde bir süredir kapalı duran bir düğmeye yanlışlıkla basılmış gibi. enerji seviyem beklenmedik bir şekilde %15'ten %75'e fırladı. sebep? bilmiyorum, havanın nem oranı falan olabilir. ya da belki de yeni aldığım poları giymek iyi geldi.
komik olan şu ki, sebepsiz yere gülümsüyorum. gözlerim sürekli telefonda, sanki oradan altın falan çıkacak. saçma. kesinlikle saçma. ama bu aptal heyecan... hoşuma gidiyor.
ne bileyim, hayatıma bir anda, "sürpriz sonlu film" tadında bir şey eklenmiş gibi. öyle ki, sabah kalkıp "acaba bugün ne olacak?" diye düşünmek bile keyifli.
yani, sormayın. her şey iyi. iyi ve biraz da... neşeli. fazla kurcalamaya gerek yok.

onaylamanın yaratmış olduğu mutluluğun mutluluğu.

seni neden affetmeyeceğim biliyor musun; acı çekeceğimi bile bile bana acı verdiğin için...
şu anda çok acımasız hissediyorum kendimi!