(bkz: yaşamak umrumdadır)

die sonne kommt! ein prachterscheinen!
der sichelmond umklammert sie.
wer konnte solch ein paar vereinen?
dies rätsel, wie erklärt sich's? wie?

(bkz: johann wolfgang von goethe)

attila ilhan - beni bir kere dövdüler

"...kavgalı olmasaydık belki seni düşünürdüm."

şairin kalbindeki naifliğin en güzel yansıdığı dizelerden birisidir aynı zamanda.

düşünün,
nasıl çocukça ve masumane bir sevgidir ki,
kavgalı olmasaydık belki seni düşünürdüm diyecek kadar dargın ve mızıkçı.

albatros (baudelaire)

(bkz: #1439)

bilinçli taksir / eyyüp akyüz

benim küfredilecek yerde duaya durmuşluğum var
baba olmayı memur olmak sanmışlığım
yanlış yollardan defalarca geçmişliğim
hırkadan cekete, ceketten papyona taşınmışlığım
cennet diye diye cehenneme odunlar taşımışlığım
benim onca sabah içinde geceye tutulmuşluğum var
kaç kelimeyi geveleye geveleye ağzımda mağdur etmişliğim
iki kalp arasına bağlaç olmak yerine nokta koymuşluğum
benim kapı kapı gezerken minnet etmeyin vaazını vermişliğim var
kıbleyi bulmak için takım elbiseli adamları takip etmişliğim
kırılgan dalların karşısına rüzgar olarak dikilmişliğim
asgari ücretli ceplere sigara olarak girmişliğim
benim mecnun ve meczup olamamışlığım var.

yalın şeylerin arkasına gizleniyorum
beni bulasın diye;
beni bulamazsan, eşyayı bulacaksın,
elimin dokunduğu şeylere dokunacaksın,
parmak izlerimiz karışacak birbirine.

-yannis ritsos

seslendirdiğim bir şiirdir.
çok sevdiğim bir arkadaşımı kaybettikten sonra daha çok anlam kazandı dizeler. "oranj değilim." diyordu hep.

(bkz: lale müldür) - hermetika

seni ilk gördüğüm gün, sonbaharın yabanıl kahverengi geyiği benim için olduğunu
anlamıştım. boynuzların iletken elektrodlar gibi, tuzumsu bir karla kaplanmıştı.
ağaçların etrafında yavaşça dolaşan buğuların ve serpiştiren buzdan iğnelerin arasında mor'u tanıdım.

omurganda yanan ışıkla oryantal ikonların
karanlık gölgeleri ardında kırmızı ve
maviyi karıştırıp moru elde ediyordun:
gizin rengini...

beni ilk gördüğün gün senin için
olduğumu anlamış mıydın?
bal peteklerinden bir yağmur yağıyordu. defne ormanlarının arasında oranj'ı tanıdın. ikimiz de
duruyorduk öyle kolera çarpmış gibi sersemlemiş, büyülenmiş, buğuların üstünde.
hiçbir şey değişmedi yine de çünkü "aşk likid korku dolu bir kadehtir."

budist rahiplerin safran giysileri yanıyordu havada. birisi yerde mor giysisiyle yatıyordu.
sana yalan söylemek istemiyordum. oranj olmadığımı, mor olduğumu benim de,
hatta hileli bir "deeper blue"olduğumu... birbirine zıt iki renk...
anlamıyordun...
kadın yogilerin cinselliğini arttırdığı söylenen
mor bir ışıkta beni oranj sanıyordun.

oranj değilim ben, yasın belirtisiyim, morum, safranım belki ama oranj değilim. mutluluk çıkmaz benden.
benim turunçgillerim yapraklarını ağlar.
yine de senin için tuhaf şövalyem, incelikli zulmün için, kalbimin morluklarını unutup oranj olmayı deneyebilirim.

"o, omega, gözlerinin mor ışığı."

edip cansever
yerçekimli karanfil

biliyor musun az az yaşıyorsun içimde
oysaki seninle güzel olmak var
örneğin rakı içiyoruz, içimize bir karanfil düşüyor gibi
bir ağaç işliyor tıkır tıkır yanımızda
midemdi aklımdı şu kadarcık kalıyor.

sen karanfile eğilimlisin, alıp sana veriyorum işte
sen de bir başkasına veriyorsun daha güzel
o başkası yok mu bir yanındakine veriyor
derken karanfil elden ele.

görüyorsun ya bir sevdayı büyütüyoruz seninle
sana değiniyorum, sana ısınıyorum, bu o değil
bak nasıl, beyaza keser gibisine yedi renk
birleşiyoruz sessizce.

mutlu cevik - cevaben