bol tremololu bir janrdır. son zamanlarda dinlediğim gruplarda gitarlarda deli gibi tremolo kullanılmaktadır. bu sanki bir gereksinim haline gelmiş. bu beni rahatsız etmeye başladı. corelli'nin mandolini değil ki bu. sürekli trrtrtrtrtrttrtrtrtrtrtrtrtrtrtrtrtrtrtrtrttrtrtrtr.

peki ne degi$ti? bilmem.

(bkz: telecaster)

cogu filozofun dustugu,fundamental bir hata var; kavramlar,kendi kendilerini kavramlarlar.yani,var olan ve ustune lakirdi yapabileceginiz,kafa patlatabileceginiz,anus ceperlerinizi zorlayacak derinlikteki kavramlarin derinligi,sizin onu ne kadar sig ya da derin kavramanizla orantili degildir,bizzat kendi varliginin temel bir problemidir.demek istedigim su,kavramlar hakkindaki duyarliliginizin sebebi aslen sizin o konudaki duyulariniza dayanmaz,suphesiz ki yasam gibi,kader gibi,varolus gibi konularda duyarli olacaksinizdir,bu kavramlarin derinligi muhteviyatlarindan kaynaklanir; icleri doludur ve kim ne kadar ugrassa,kurcalasa,hakkinda konussa bosaltilamaz ozelliktedirler.

simdi post-rock hakkinda bu kadar kavramsal felsefenin,zihin yorucu lakirdilar etmenin nedeni ne olabilir diye dusunebilirsiniz.sahsi kanaatimce,post-rock kavrami,bir muzikal janr tartismasindan ya da diger janrlara orantilayabilecegimiz duyarliliklardan ote bir kavramdir,muzik-otesi bir konumdur,post-rock'in konumu.cok beylik bir fanboi soylemi gibi dursa da,herhangi baska bir janra duyulan duyarlilikla es deger tutmayi bir fatal error olarak goruyorum,yine janrlar otesi bir muzik kavramiyla,klasik muzik ile esleyebiliyorum olsa olsa.ornegin bunu da -adini hatirlamadigim- bir yerde,-adini hatirlamadigim- biri dile getirmis,yndi halda hakkinda,amadeus bugun yasaydi tipki boyle bir muzik yapardi demis,bu gorusun altina imzami en afilli sekilde atiyorum.

iste bu saydigim sebeplerden -ya da o major sebepten- oturu,ben post-rock'u olusmus ya da yaratilmis bir muzik turu/muzik akimi olarak gormektense,evrimlesmis bir melodiler butunu olarak tanimlamayi daha uygun buluyorum.her janrda yasayabileceginiz "siktirimo etkileri var,progressive ogeler soniklestirilmis,hiphop influansi goze carpiyor" gibi etiketlerden cok,klasik muzik tinisi duydugumuz anda besbin volt elektrik yemis deney faresi gibi titreyip stendhal sendromuna yakalaniyor ve icimizden "aha bu klasik muziktir" diye bir sozluk tanimi geciyorsa,ayni durum post-rock icin de gecerli oluyor; bu da benim janrlar-otesi,muzik-otesi diye tanimladigim post-rock kavramini muzikal muhteviyattan alip,tavir ve kavramsal nitelik eksenine yerlestiriveriyor.

suphesiz ki,bu anlattiklarim,post-rock'un uzerine cok yapismis olan avant-garde'lik kavramiyla da ortusuyor.ya da iste 3 gram beyinle sekillenen "isi gucu olmayan,baba parasi yiyen amerikan ozentisi lumpenlerin muzigi" ayarindaki kerkenez retorigine goz kirpiyor,varsin olsun.cunku post-rock tinilari dinlerken,herhangi baska bir janrda hissettigimiz,oooo chorus oooo verse shake-it-up-shekerim etkisinin kulak zarimiz ustundeki etkisini es geciyor,tiniyi direkt olarak beynimizdeki sinyallerle paydaliyoruz.boyle bir ruh-klonlama durumu cikiveriyor ortaya iste,icimizi dolduruyor,zikr'in kolektif yogunlugu gibi bir sey,titreyip "alllllaaaah" deyivermek istiyoruz.yoksa aritmik davullar,bol drone-ardindan-tremelo mekanigi degil bizi ceken.

bir de soyle bir sey var,meraklisina; http://www.sourberry.org/programlar/31

kemanda a silver mt zion ve do make say think
gitarda mogwai ve mono
davulda 65daysofstatic
piyanoda rachel's
basta detwiije
vokalde sigur ros

olan asmis grup.
ilk konserlerini explosions in the sky ile birlikte meanwhile back in communist russia'da vermislerdir. hala kendilerine orjinal bir isim bulamadilar fakat bu konuda bir "post rock band name generator" olarak taninan anarsist grup godspeed you! black emperor'dan yardim alacaklarini belirttiler. hayirlisi diyoruz.

deneyselliğin ve kombinasyon çokluğunun uç noktalara götürdüğü müzik türü, hatta tamamiyle "serbest müzik".
pek fazla ismini duyuramamış ancak piyasada hatrı sayılır gruplar arasına eklenmesi gereken bir kaç grup da şunlar olabilir;

(bkz: the six parts seven)
(bkz: set fire to flames)
(bkz: east of the wall)
(bkz: russian circles)
(bkz: saxon shore)
(bkz: fly pan am)
(bkz: larval)
(bkz: kinski)
(bkz: laura)
(bkz: te)

ayrıca, bonus : http://en.wikipedia.org/…ki/list_of_post-rock_bands

post-sex ve post-drugs'la iyi gider.

sözlükte yaşanan "kimin müziğidir" tartışmasına burnumu sokmadan belirtmek istediğim şey şu : her şeye rağmen bi süre sonra size sonu olmayan kısır bir tür gelebilir.

entry yi postalamadan burnumu sokmaya karar verdim. basitçe, post rock dinleyen seven şudur budur şunu giyer şunu yer şunu sıçar ık bık demek kadar saçma bişi olamaz. bu tabiki sadece post rock için geçerli değildir. punk dinleyenler şunlardır, grunge severler şunlardır, klasik müziği de şunlar dinler... ne lan bu ?

http://uncyclopedia.org/wiki/post-rock

(bkz: yndi halda)
(bkz: this is your captain speaking)
(bkz: caspian)
(bkz: do make say think)
(bkz: jacob)
(bkz: tracer amc)
(bkz: gregor samsa)
(bkz: giardini di miro)
....
..
.
(bkz: surekli buyuyor efendim durduramiyoruz)

“şüphesiz ki post-rock kalplere şifadır”…

[hadis-i şerir]

~

efendim her ne kadar önünde “post” kelimesi geçen şeylerin korku verdiği ya da endişe saldığı “bildirilmişse” de, post-rock bambaşka bir dünyanın kapısını açmaktan öte, açılan başka bir kapının tam da zıttı biçimde müzik yapanların, ona tutkun olanların dünyasına işaret ediyor diyebilirim. bu müzikte her şey karanlık ve; aydınlık bir şeyler duymak isteyen başka bir liman aramalı kendisine.

bununla birlikte, post-rock’ın müthiş bir dinginlik verdiği yadsınamaz gibi. aslında, kişiye hafif müntehir bir hava kattığı da doğru olmakla birlikte, yine de güzel ve ışıltılı bir dünya vaat etmek yerine, gerçek bir geleceği, gerçekleşmesi ihtimal olan geleceği veriyor. tam da bu yüzden enfes…

çok büyük oranda ritmik bölümlere ayrılan ve her bölümünün ritmi bambaşka seyir arz eden post-rock parçaları uzun olmakla ünlü. özellikle godspeed you! black emperor [gybe] ya da explosions in the sky veya a silver mt. zion, mogwai ^*, russian circles, fly pan am elbette ve sonra biraz da 65daysofstatic ^*; liste uzar gider. tabii ben sevdiklerimi seçtim içinden.

bence, müzik teorisyenlerinin üzerinde dikkatle durması gereken bir türdür post-rock çünkü, bir yandan çok büyük oranda melodiktir ve sonra, hitap ettiği kitle, verdiği mesaj ve söylemiyle, “yeni bir şey” anlatmaktadır post-rock ve müziğe dair “yeni bir fikir” her zaman güzeldir.

çiçeklerin, böceklerin ve yemyeşil kırların yerini yanan arabalar, kanalizasyonları dolduran cesetler, yıkık binalar, insan çığlıkları, ağır ve sert arasında ikinci bir çizgi barındırmayan melodiler ve dahası. felaketin müziği denilebilir bu açıdan post-rock için. parçalarına seçtikleri isimler de elbette dikkatten kaçar gibi değil ve zannımca kökenlerini psychedelic [sanrıya sebep veren, halisünatif] müzikten alan, ya da o müziğin üzerine inşa edilen post-rock türünde, enfes bir hava var. misal,

the dead flag blues şöyle sözlere sahiptir:

araba yanıyor ve sürücüsü yerinde değil, kanalizasyonlar bin yalnız intiharla çamurlanış, koyu bir rüzgar esiyor
yönetim çökmüş ve radyolarla uyuşturuluyoruz, perdeler çekik
bu korkunç makinanın midesinde yakalandık ve makina ölümüne kan kaybediyor
güneş batmış, reklamlar bakınıyor, bütün bayraklar direklerinin tepesinde ölmüş

şöyle oldu:
binalar çöküverdiler, yıkıntıların arasında bebeklerine sarılan anneler saçlarını yoldular
yangında gökyüzü güzeldi, çarpılmış metaller yükseliyordu, herşey ince bir turuncu gölgeyle yıkanmıştı.
dedim ki “öp beni - güzelsin - bunlar nasılsa son günlerimiz” ^*
elimi tuttun, ateşlenir gibi ya da rüyaya yatar gibi içine düştük
bir sabah uyandık ve biraz daha düştük - garanti ölüm vadisiydi o

cüzdanımı açtım, içi kan doluydu. [*]

~

post-rock’a başlanacak ilk yer de haliyle, yukarıda türkçe sözleri olan godspeed you black emperor’ın o enfes parçası the dead flag blues olmalıdır.

bak ne güzel: http://www.youtube.com/watch?v=cs2brxcwwza

____________________

[*] tercüme = (bkz: the dead flag blues/@lego)