bilinç altının ne kadar derin olduğunu ve bu fikrin de o derinliğin en dibine itildiğinin göstergesidir.

o değil de benim esas merak ettiğim ölüm gerçeğine rağmen insanların çoğunda olan para hırsı ve uğruna yaptıkları...

dünyaya gelmek bizim elimizde olmadı. hayata mahkum edildiğimiz an ölüme de mahkum edildik. bu nedenle ölmek de bizim elimizde olamayacağından idamını bekleyen mahkumdan bir farkımızın olmamasından kaynaklanır bu umarsızlık. tüm hayatımız "ölmeden önceki son isteğin nedir?" sorusunu cevaplamakla geçer gider.

ilginçtir.
ölüm insanlara hep garip geldi. kabul edilmedi, inkar edildi, unutuldu. bazen öleceğini bilen biri toprak, çiçek, arı, bal olmayı hayal etti. kimi intihar etti. kimi ötenazi istedi. kimi tanrısına yalvardı. ancak hepsi öldü...

toprak, çiçek,arı, bal olmayı hayal edenler yine de korktular biliyorum. çünkü onlar bedenlerinin bir şekilde doğaya dönmesinden korkmuyorlardı. onların korkusu kaybolan bilinçleriydi. yani onları "o" yapanın atom olmadığını biliyorlardı en azından farkında olmadan. intihar edenler ve ötenaziciler korkakların en ileri gelenleriydi. hani hoca sözlü yaparken ilk parmak kaldırıp sırayı savmak ilkokulda aşı yapılırken ilk olup bekleme işkencesinden kurtulmak isteyenler vardır ya işte onlardan. onlar da bilinçlerini kaybetmekten korkuyorlardı. onlar da karbonun esnek ve dört köşeli son derece mükemmel geometrik yapısının tesadüf olmadığına inanıyorlardı, farkında olmasalar da. ve tanrısına yalvaranlar işte onlar ki en bahtsız olanlarıydı.

işte bir de ölümü kabullenemeyenler vardı. firavunlar ölümden kaçmak için astronomiyi geliştirdi, mükemmel mühendisliğe sahip piramitleri inşaa etti(rdi). padişahlar, krallar; saraylar, köşkler ve kiliseler, camiiler yaptırdı. şairler ve yazarlar 'ölümsüz' eserler yazdı. ressamlar ve hatta ilk insanlar bile duvara resim çizdi. hepsi kaçınılmaz sonu bi nebze olsun unutmak için, ölümsüzlük uğruna.

işte sorulması gereken soruyu soruyorum. insan ömrü 1000 yıl olsa acaba son nefesini verirken eksik bıraktığın birşey kalmayacak mı dünyada? aradığın ne ölümsüzlük mü 1000 yıllık bir ömür mü?

müzelere gittiğimizde bizi ürperten o duygunun kaynağını düşünüyorum da; merak mı sadece?

beynin ufak tefek acıları algılayıp kolun bacakların kopması gibi çok büyük acıları ilk anda algılayamaması gibidir.
ha ölümü algıladığımız zaman da çok geç olmuştur zaten.
o an orada olmak istemeyeceğiniz bir durum bence, kalıbımı basarım.

yaşam fikrinin insanları çıldırtmıyor oluşundan daha ilginç değildir. her an ölüme daha da yaklaşıldığı için her gün dünden daha iyi, yarından daha kötüdür. insanı rahatsız edecek olan şey, insana sıkıntı veren şey ölüm olmamalıdır. yaşıyor olmak, tüm sıkıntıların kaynağıdır.

heinrich heine der ki;
"uyku iyidir. ölüm daha iyi. ama en iyi şey aslında hiç doğmamış olmaktır."

family guy dizisinin road to europe bölümünde stewie'nin ucundan kıyısından değindiği olay. hollanda'da esrar kafelerden birine gidip kafaları güzel olduktan sonra stewie: "i think the only reason we die, is because we accept it as an inevitability." yani kabaca çevirecek olursak "ölmemizin tek sebebi onu kaçınılmaz olarak kabul etmemizdir" gibi bir anlam ortaya çıkar.

ölmemek fikrinin insanı daha çok çıldırtmasından mütevellit, bir tür kabulleniştir. ayrıca bilinç düzeyimizin buna göre ayarlandığını da düşünüyorum. aksi takdirde yaşayamazdık. zaten ölceksek niye yaşamayalım, madem yaşıycaz bari iyi yaşayalım şeklinde kendini gösteren hayata uyum sürecimiz var.

hiçbir şey yok olmaz, sadece şekil değiştirir, dolayısıyla çıldıracak bir şey yok diye cevaplanacak durum.

ilkyazları odaya koyun , ölüm onlarla barınamaz gider.
ölüme inanmıyoruz ki , ondan korkalım efendim.
ama bir korktugumuz olmalı ; ihtiyarlıktan , çirkinlesmekten , kor-
kuyoruz.
aklı savunuyoruz , ama güzellikten yanayız.
bize uslu olmayı öğrettiler başta...

füruzan, parasız yatılı, sabah eskimişliğin

"görünüşe bakılırsa insan hemen her şeye dayanabiliyor. hiç yapmadığı şeylere bile dayanabiliyor. bazı şeylerin dayanılmaz olduğu düşüncesine bile... arkasına bakmamaya bile dayanıyor, bakmanın ya da bakmamanın bir işe yaramayacağını bildiği halde."

(bkz: william faulkner)