çoğunluk başrol olduğunu sanar ama aslında yevmiye usulü çalışan dandik figüranlardan bile beterdir. yaş kemale erince, geriye dönüp şöyle bir baktığında ancak farkına varacaktır.
ışıkçıyız. kararmasın diye didinip duruyoruz.
başkalarının figüranı, kendimin başrolüyüm.
net!
kendi hayatımda, iyice bir süre boyu başrol değil, koşulların acımasızlığı altında savrulan bir figüran olduğumu, gerçekten figüranlık yaptıktan sonra anladım. iş öyle yorucuydu ki, 3 gün dinlendim, 3 gün boyu yattım düşündüm, odamdan çıkmadım. o süreçte bir şeyi çok iyi anladım:
setteki hamallık ve ekstrem koşullar, yıllar boyu taşıdığım yükün, yaptığım mesainin, kafamın içinin yanında bir hiçti. hem de koca bir hiç... bedenimin her yeri ağrıyan yorgunluğu, zihinsel yorgunluğumun yanında nasıl da kuş tüyü gibi hafif ve önemsiz kalıyordu anlatamam...
bunun üzerine, kendimi dağlara vurdum gerçekten. bir süre yalnız kalarak, hayatımla ne yaptığımı, nereye doğru gittiğimi, ne istediğimi, kim olduğumu bile iyice düşünmem gerekti...
bu aralar başrole yükseldik de, senaryo akmıyor. öyle bir sıkıntı var. reyting getirecek bir başrol daha lazım gibi. bakalım.
extraordinary you dizisini aklıma getirmiş sorudur.
belki figüransınız. belki sahnede yaptığınız her hareket başrollere hizmet ediyor. belki kimsenin adını bile bilmediği bir karaktersiniz. belki yok olduğunuzda kimse farkına varmayacak ama bu gölgede kendi kaderinizi yazamayacağınız anlamına gelmemektedir. yeteri kadar inanır ve çabalarsanız kendi hikâyenizi yazıp o hikâyenin başrolü olabilirsiniz. spot ışıkları üzerinize parlamasa da...
diziyi izleyenler anlıyor. izlemeyenler ne saçmalıyor bu diyor.
*
ben kendi hayatımın seyircisiyim sanki. öyle akıp gidiyor ben sadece izliyorum.