sema yunak'ın suzan hemşireyi oynadığı dizi.
hasta ziyareti için bile gitmeyi sevmediğim, kontrol için bile uğramadığım mekan.
hasta-hane yani hasta evi gibi bir kelime zaten daha gitmeden içinizi karartıyo. halbuki eski türkçe deki hali yani darüşşifa:şifa kapısı değiştirilmeseymiş keşke.
gittiğimde ne kadar kötü olursam olayım; dönerken halime şükretmemi sağlayan, belli periyodlarla ikinci adresim olan kutsal mekan...
bu dizinin senaryosunu $imdiki dizayn group reklaminda oynayan adam yazardi. ordaki rolu de stajer hastabakici idi. "bu gerzekce bilgileri nerede kullanacagim yabaday da day kucucugum, sariver beni sicacigim?" diye du$unurdum eskiden, varmi$ bir hikmeti demek ki.
bu sene
ifistanbul'da yarışan kısa metrajlı filmlerden biri (ve kanımca en güzeli). yönetmenliğini ayçe kartal'ın yaptığı 4-5 dakika süren, iki boyutlu boyutlu bir animasyon oluyor kendisi. hemen hemen her biten aşk hikayesinin sonunda olan (tanıdık, alışılmış ama yine de) dayanılmaz acının nasıl dindirileceği sorusuna alternatif bir cevap sunuyor. trajedi, komedi ve romantizm öğelerini başarıyla içinde barındıran filmde alaycı bir hava da sezilmiyor değil
*. şaka bi yana kesinlikle ödül alasıca bir çalışma. emeği geçenleri defalarca kutluyorum
3. bağımsız filmler festivali'nde kısa film programlarında izleyip vurulduğumuz kısa animasyon. akıllara kimi zaman
lenore isimli çizgi romanı getiren film hızla perdedeki yerini kaplamış ve kısacık süresine rağmen bittiğinde bizleri ter içinde bırakmayı başarmıştır. bir hastanenin steril ortamında kalp yaralarını saran filmin müzikleri de ayrıca dikkat çekiciydi. filmin uçarı havasına gayet uyuyordu. sadece bu festivalin değil, son dönemin bana göre en ilgi çekici animasyonlardan birisiydi.
"tek taraflı aşk, gut hastalığı, ümitleri kırılmış mevki hırsı, omur hastalığı, karamsarlık, hemeroid, dostların nankörlükleri, düşmanların iftiraları ve günahlarımızın gönüllerimizde açtığı yaralar, bütün bunlar ve başka bir sürü dert ki, kaba bir keşiş cübbesinin içinde olduğu kadar son modaya uygun en kibar farklar içinde de kendine yer bulmasını bilir
hayat bir hastalık, bütün dünya bir hastane
bu koca hastanede zaten herkes yeterince hasta.. ölüm de doktorunuz"
heinrich heine
bugun itibariyle bir cogunun ismini ve telefonunu ogrendigim, sol framede kol gezen kurumlar.
en onemlisi: (bkz:
#882871)
en büyük neşelerin de, en kötü acıların da yegane ortak mekanıdır hastaneler.