animasyonlarda seyirciyi sezdirmeden yönlendirmelerini ve istedikleri noktaya bir sürü yoğun duygu değişimiyle götürmelerini seviyorum aslında. yani, burada ağlanacak dedikleri yerde ağlamayı, gülünecek yerde de gülmeyi seviyorum. bu filmde ise bunu o görkemli duygu yoğunlaşmaları olmadan, o kadar sade bir şekilde yapmışlar ki, ancak bir burulma ya da hafifçe tebessüm etme etme isteği doğdu içime, o kadar. neredeyse gerçek bir hikâye diyeceğim. işte o kadar sade bir hikâye.

bir inside out değil, ama arlo ve benek ile de hoş vakit geçirilebilir.