ben iyi denecek kadar kemalistim. ama osmanlı ile gurur duyarım. imparatorluk çağında, önüne geleni dize getirecek gücü bulmuş atamdır. son padişahlar ülkeyi gerçekten eskileri gibi iyi yönetemediler, bunun sebepleri mutlaka var. ancak mehmet reşat ve vahdettin padişah olmaya uygun yetişmemiş ve bu konuma hazır değildi.

mustafa kemal almanyada ve vahdettin tahta geçtikten sonra vahdettine çareyi çokça gösterdi, ordunun başına geçmesini ve kendisinin emrinde olacağını belirtti. vahdettin ittihatçıları (enver paşa ve arkadaşları) seçip istanbul ve taht üzerine kurtuluş mücadelesi verip, osmanlıya sadık kalan misakı milli sınırlarına arkasını dönünce, mustafa kemal anadoluya geçip halka sırtını verdi. özet budur. vahdettin ülkeden kaçıp gittikten seneler sonra bile anadoluya geçmesinin isabetli olacağını yazmıştı sanırım. osmanlı iyidir ama 1. dünya savaşından sonra zaten tüm dünyada hanedanlık veya imparatorluk diye birşey kalmadı.

ayrıca ben osmanlıyı sevmeyen kemalistlerin cahilliğini anlayabiliyorum ama aratürkü sevmeyen osmanlıya sevdalanan kişileri anlayamıyorum. ya şeriat istiyorlar, ya da halkın güçsüz olmasını. fakat bence asıl sorun kadını kontrol edemeyen erkek figürüne dönüşmeleri ve kendilerini medeni dünyada ön plana atacak gelişimden uzak durmaları. bu ülkenin meclisi 1923 te cumhuriyeti kabul etti, fakat kadına vekil seçme ve seçilme hakkını 1934 e kadar 11 yıl boyunca kabul etmedi. ve benim görüşüm o ki, (her görüşü de dinler ve anlamaya çalışırım) bu gibi düşünceler kadın üzerindeki etkileri üzerine bir yaşamı önceliklendiriyor.