savaş filmlerini sevmiyorum. çoğunlukla "filler tepişir, çimenler ezilir" misali, neden savaştığını bile anlamayan gencecik insanların; kopan organlarını, vücutlarından fışkıran kanı, yüzlerindeki korku ve çaresizliği izlemeye dayanamıyorum. cepheye giden erkeklerin ardından sefaletle ve binbir türlü belayla mücadele etmek zorunda kalan kadınlarla çocukların acısını izlemeyi yüreğim kaldırmıyor. suçsuz insanların hayatlarının perişan edildiğini görmek içimi öfkeyle dolduruyor. onlar, bunları yaşarken, sebep olanların güvende ve lüks içinde olduğunu bilmek midemi bulandırıyor.