romanda ali rıza bey’in artık emekli ve güçsüz bir adam oluşundan dolayı; ailesi tarafından hor görülüp "baba" yerine konmayışı, evde kopan her felaketten sonra çaresizce sabahtan akşama kadar dağ bayır dolaşması, sonra başını avucuna alarak uzaktan evine bakıp sessizce çökmesi...

bu detay boğazımda öyle bir düğümlenmişti ki.

onun o sessiz yenilgisini, kırılmış onurunu, yutkunarak sustuğu acısını öyle derinden hissettim ki
seni çok iyi anlıyorum, ali rıza bey.