hanımcık tıpçı olmasa anlayamayacaktım. başlarda herkes böyle sanıyordum. ikinci kata asansörle çıkan insanların deli olduğunu düşünüyordum. o asansör aşağı inene kadar nasıl yerlerinde durabildiklerini anlamazdım. şimdi düşünürken bile acı duydum. asla sıra beklemem. banka ve doktor sırası uzmanıyım. önce ilk gelen dört kişinin işlem süresini zaman tutarak hesaplarım sonra ortalamasını alıp bir kişinin normal işlem süresini bulurum. sonra bunu önümdeki kişi sayısıyla çarpar bana kaç dakika sonra sıra geleceğini hesaplarım. ve bundan 5 dakika çıkarırım ki sıram geçmesin. tüm bu işkenceye en baştan başlamak istemeyiz. sonra çıkan dakika süresince dışarıda yürürüyüp rahatlarım. iş yerinde uzun toplantılara katılmamak için her şeyi yaparım. zorunlu katılınca 10. dakikadan sonra resim çizer patrondan azar işitirim. ama her işi zırt diye koşturarak yaptığım için kovamazlar. düşündüğüm meselelerin sadece özüyle ilgiliyim. daha önce düşündüğüm ve önemli bulmadığım kısımları başkasından dinlerken beynim otomatik olarak kapanır istesem de duymam o anda dinliyormuşum tipimin dışarıdan nasıl göründüğünü düşünürüm. kendimden salak bulduğum insanlarla arkadaşlık etmem. gerçek hayatta asla onları kırmadan uzaklaşırım. eğitimsiz erkeklere karşı çok agresifim ses yükseltme, karşı tarafı baskılayıcı fiziksel temasla karşılasırsam direkt kavga ederim. 2 sene kafes dövüşü yaptım üniversitede. kadınlarla çok iyi anlaşırım ne kadar tartışsak da işin fizikselleşmeyeceğini bilmek kadınlara olan güvenimi çok arttırıyor. bir çeşit feministim. hayatımda hiç 1.5 saatten fazla ders çalışamadım. sadece sabahları ders çalışabilirim. akşam 8 den sonra hiç ders çalışmadım. sınavlara hazırlanırken bitirebildiğim test kitabı sayısı sıfır. hepsinden az az çalıştım. bazı öğretmenlerim sınıfta yürüme hakkı verirdi bana bazen. heyecanlandığımda ya da önemli bir şey düşündüğümde oturamam. sevgilime duygusal olarak yükseldiğim anlarda(teşhisimi ilk kendisi koydu) parmaklarımı kafasının üstüne koyar etrafında sekerek dönerim hala buna alışamadı. çoklu görevler aldığımda sorun yaşıyorum. gerekli olanları yapıyor ciddi olmadığını düşündüklerimi otomatik olarak kafamdan siliyorum. ilk kez öğrendiğim her şeyi okuyarak dinleyerek yavaş yavaş öğrenmek yerine kasıtlı olarak tüm hata kombinasyonlarını yapıp sonra hepsini düzelterek öğrenmekten hoşlanıyorum. bana birisinin anlatması fikri acı veriyor. kendi yöntemimle öğrenmeyi yeğliyorum. oda ve masa toplamakla ciddi sorun yaşadım artık herkes alıştı. odasını düzenli tutan insanların su altı belgeseli izleyecek kadar şuursuz olduğuna herkesi inandırdım. ya da öyle sanıyorum. bugün de toplu taşıma için beklerken hemen hesap yaptım. eğer bekleme sürem bir sonraki durağa yürüme süremden fazlaysa diğer durağa kadar yürürüm çünkü. boş boş beklerken zaman geçmez ama bir yere yetişmek için hızlı hızlı yürürken hayat çok güzeldir. tavsiye ederim. hatta iş yerine aynı anda geldiğim arkadaşlarımı asansöre bindirip onlarla yarışırım. beni geçebilen asansörle henüz karşılaşmadım easy.