sene 2008. avrupa kupası. ben almanya’ya tam o tarihlerde gitmişim. hayatımda ilk defa yurtdışına çıkmışım. milliyetçilik hat safhada. gurbetçilik, yurtdışındaki türkler, almanya’daki almanların türklere bakış açısı; her şeyi yeni görüyorum, algılamaya çalışıyorum.

almanya’da olalı neredeyse bir ay olacak. milliyetçilik damarlarım kabarmış. maçları mucizevi şekilde kazanıyoruz. biz kazanınca kutlama yapıyoruz, havai fişek patlatıyoruz, deli gibi seviniyoruz. almanlar kazanınca deli gibi havai fişek fırlatıp patlatıyorlar, çılgınlar gibi seviniyorlar. iş almanya-türkiye maçına gelmişti. çok farklı bir durum vardı. almanya kazanıp haddini bildirmek istiyordu. türkiye kazanıp "biz de varız" demek istiyordu. sonuç olarak almanya kazandı tabii ki. berlin’de çılgınlar gibi havai fişek patlatılıp eğlendiler.

tabii o zamanki milli takım, o zamanki türkiye, maçların mucizevi sonuçları; her şey çok farklıydı.

bu euro 2024’te kabataslak milli takım kadrosunu gördüğümde yarı finale veya finalin çok yakın olduğunu düşünüyordum. ta ki gürcistan, portekiz ve çek cumhuriyeti maçlarını izleyene kadar. ben bu kadar arkadaşlarla halı saha maçı yapıyormuş edasıyla oynanan bir futbol maçı görmedim.

resmen 11 kişinin birbirinden bağımsız oynadığı bir futbol takımı. isimler mükemmel ancak ruh koca bir sıfır. dikkat ettiyseniz maçta kimse kimseye pas vermiyor. topu önüne alan sadece şut çekiyor ve sağından solundan kimseden özür dilemeden geriye gidiyor. kimsenin kimseden haberi yok. arda’nın ilk 11’de olmaması garip bir taktik. ismail’in, samet’in oynatılması resmen facia. kağıt üstünde yarı final, final oynanması gereken takımın hak ettiği gruplardan bile çıkmamasıydı