ilkokula erken başlamamdan dolayı (bkz: #15997389), sahip olamadığım anılar olmuştur benim için.. ama ablamın konu ile ilgili anılarından bir tanesi yıllar geçse de hâlâ tazeliğini korur bizim evde..

oldukça mızmız, her şeye ağlayan bir çocuk olan ablamı anaokuluna verir bizimkiler.. ilk zamanlar her gün eve ağlayarak döner.. gitmek istemez, hasta olur vs vs.. ama zamanla alışmaya başlar.. işte tam her şeyin yolunda gittiği bir sırada, ablama etli pırasa yedirmeye çalışırlar.. bizimki yemek istemez.. zorla yedirilen bir iki kaşığın ardından, yediği her şeyi bir güzel çıkarır tabağına.. sevgi dolu anaokulu öğretmeni ise, ceza olarak ablama kustuğu yemeği yedirmeye çalışır.. ablam eve gelir, ağlayarak anlatır bu durumu.. o zaman bana 8 aylık hamile annem bunu duyar duymaz çıkar evden.. babam da ablamla peşinden.. okula varan annem ufak çapta bir kıyamet koparır (karnını göstermesi yeterli olmuştur bence).. önce olayı inkar edemeyen öğretmenin üzerine yürür, sonra araya giren müdürü dövmeye kalkar.. babam ise annemi sakinleştirmeye çalışıp, meseleyi konuşarak çözme çabasındadır o esnada..

işte şimdi bizim evde ne zaman pırasa pişse, evde ufak çapta bir hengame olur, annem bütün evin camlarını açar.. zira ablam nefret eder hem kokusundan hem kendisinden.. ama eve gelir, alır o kokuyu muhakkak, mevzu yine açılır.. annemin tek çözümü bu değildir tabii.. o zamanlar bir daha benzer bir durum yaşanmasına mahal vermemek için, hem ablamın hem de benim okul hayatlarımız boyunca sınıf annesi olmuştur.. yetmezmiş gibi okul aile birliği başkanlığı da yapmıştır.. kendisi aslında ev hanımıdır.. meseleyi başka şekilde çözme derdinde olan babamın mesleği ise kılıbıklık değildir.. nedir diye düşündüyseniz, cevabı yine ablamın anaokulu günlerinden gelsin..

- baban ne iş yapıyor kızım?
- kaptan!
- peki kaptanlar ne yaparlar?
- duruşmaya giderler!