ağlayamıyordum bile artık, son yıllarda ağlamaktan gözyaşlarım kurumuş. bugün depremde tüm ailesini kaybetmiş bir çocuğun taşın üstünde uyuduğu bir videoyu izledim, ağlayamıyorum dedim ya aslında tepeden tırnağa tüm hücrelerim göz yaşlarına boğuldu.

insanların hayatları paramparça oldu, elimizden gelenler sınırlı. hoş sınırsız olsa ne olur, hiçbir şeyi geri getirmeyecek. doğrudan veya dolaylı olarak etkilenmediğim benim için bile hiçbir şey eskisi gibi olmayacak, bu normal hayatıma devam ederken tüm neşemi kaybetmiş durumdayım.

üzüntüler, acılar yetmezmiş gibi insanlık tarihinin en kötü yönetimlerinden birine denk gelmek de apayrı bir talihsizlik, sinir bozucu. az kaldı, sabır.