kılark abi öldü yaşasın bütün süper abiler...

"...şimdi adı yok hiçbir sevginin"

ben intihar ediyorum. yavaş yavaş, soluğumu kesiyorum bu gündelik hayattan. evet, ben intihar ediyorum. içimdeki süpermen çoğalmakta ve bu ölüme başlangıçtır benim için...

hayat kaç vesaittir? ilk durağında kaç kişi var benimle rastlaşıp da sonsuzluğa kaybolup giden? kaç insan eline dokundum, kaç gözün içine akıttım gözyaşlarımı, hangi akşam unuttum babama sarıldığımı, annemin koynunda uyuya kaldığımı?

hayat kaç vesaitir? son durakta kaç kişi bekleyecek benimle ağlaşıp da kaybolup gidecek? kaç insanın kalbini kırdım, kaç sevgilinin terli tenini boş bıraktım, hangi sabah hatırladım bana nefes veren hakkaniyeti, doğruluğunu teslim ettiğim er söz sahibini?

"...sözcüklerim varmıyor uzağına"

ben intihar ediyorum. süpermen büyüyor içimde, dinmeyen bir volkan gibi ha patladı patlayacak. kılark abi son nefesini vermek üzere ve ben intihar ediyorum.

tekrar soruyorum... hayat kaç vesaittir?

nerden gelip nereye gideceği bilinmez bir yolun ortasında kalakaldım. sabah sekiz akşam beş mesailerinden sıkıldım artık. her sabah aynı saçı döktüğüm yastık kılıfına bakmaktan usandım. aynı minibüs şoförüne selam vermek istemiyorum. boktan ofisimin masasında gündelik işlerin içinde kaybolup gitmekten gına geldi. güneş kuyruğunu bırakırken can havliyle sokak lambalarına, aynı yoldan eve gitmek istemiyorum.

ve şimdi soruyorum...

kaçımızın içinde kaç insan var? hangimiz daha süper hangimiz daha kılark?

gün, bayağıyı gündelik olanı öldürüp pelerine bürünme günüdür. dayatılan rutini red etmenin verdiği dayanılmaz hafiflikle sokağa kahraman edasıyla salınmanın günüdür. bugün kılark öldü artık yaşasın süpermen...

***hayatı intihar ederek yaşayan ve içindeki güzeli fark edemeyenlerin anısına***