mesele çiçek açmak değil
her toprakta bir çiçek yetişir
toprak onu sarar besler çiçek de açar durur
toprağın her hali ile çiçek de haller bulur
mevsimini bulur mesela
dalının sertliğini
rengi bulur mesela yaprağının rengini
mesele çiçek açmak değil her toprakta bir çiçek açar
çiçek toprağa hayat verir
o bir damla suyu kendinden akıtır narince akar toprağa
toprak alır çeker içine sevgiyle dem olur
bir avuç köktür mesela
bir çiçeğin kökü
işte toprak o bir avuç kökte bulur bu hayatın tadını
besler durur kökü
her toprakta bir çiçek açar
mesela nergis, karanfil, papatya, gül...
her çiçek kendini tutacak toprağı arar bulur ve açar
mesele çiçek açmak değil
her toprak kendi çiçeğini arar bulur ve kökünü sarar
ben senin çiçeğinim
sen de benim toprağım.
sen benim bal toprağımsın
tohumdum sardın filizlenip göge çıkardın rengini gördüm
sen benim bal topragımsın en açık kahverengimsin
ben ki ezelden beri kır papatyasıyım
ben senin çiçeğinim
sen benim toprağımsın.

ali lidar'ın alengirli şiiri. hiçbir şiir bu şiir kadar yer tutmadı gönlümde, kendi şiirlerim dahil.

(bkz: alengirli şiir)
(bkz: alengirsiz şiir)

artık büyü diyorlar bana
ekmeğini salatanın suyuna banma
ben artık büyüyüm füsun
zengin evlerinde harry potter oldum bu yaştan sonra
istanbul un kargaları istanbul kadar kocaman
bağırmak denen bir adam saltanatını kurmuş burada
birçok şarkının ortasında yürürken istiklal caddesi
tamtam mahallesine taşıyor beni
ben yürümüyorum füsun cadde yürüyor
bir cadı olduğumu buradan anlıyorum
hiçbir takım tutmuyorum yıldızların takımından başka
bilirsin işte erkekler büyükayı kadınlar küçük cezve
bugün bir harf girdi atmosferime tutuştu ve yandı
siyah bir gelinliğe benzeyecek bu şiir
uzun kuyruklusundan

imgelerle yer değiştiriyorum füsun
şiirin bir odasına üç yüz milyon vereceğim
durmadan mazmunlara sürgün gidiyorum olmuyor böyle
cümle kapıların önünde kelimelerle beş taş oynuyorum
karanlık sokaklardan biraz korkuyorum
ama korkmuyorum da esasında.
pardon diyorum ayağıma bastığında dünya
saçlarımın ucundan başlıyor artık kırılma
kelimelerin tadına bakıyorum
zehrinden korktuğum acı kelimeler yutuyorum yanlışlıkla

kahverengi bir delik açıyor sayfanın ortasında
elimde tuttuğum sigara
ucu olmayan dize yakışıyor şiire

didem madak - büyümüş çocuk şiiri