bullet journal'ıma göz gezdirdim biraz. ne değişik ruh halleri yaşamışım öyle. değişmeyen tek şey içimdeki şu sıkıntı olmuş. anlaşılmamak sıkıntısı. ne var da kim neyi anlayacak diyorum bazen ama yine de fayda etmiyor.

bazı günler ağır geliyor, taşıyamıyorum. bazı günler hafif geliyor ama tutamıyorum, uçup gidiyor. ben ise ortada, ne ağır ne hafif; sadece var, sadece burada, sadece şimdi. ve bu yeterli değil, hiçbir zaman yeterli olmadı.

geçen gün doğum günümdü. kendime söz vermiştim kaç kişi hatırlarsa o kadar paket kadar kedi maması alıp sokaktaki kedilere dağıtacaktım diye. tek bir kişi bile hatırlamadı.

ben yine de bir sürü kedi maması aldım.

bira eşliğinde düşünüyorum.

üniversite dönemimden bir şarkı gündüz dinlediğim rastgele bir çalma listesinden çıktı. sözleri boştur ama melodisini severim. yıllardır dinlemediğim için loopa alarak biraz vakit geçirdim.

önce eski günlere gittim. çeşitli üniversite anıları aklıma geldi. ardından kadıköy, çay, cemal süreya ve tayfası gibi dönemin moda unsurlarını düşündüm. o zamanlar hor görüp alay ederdik ama günümüzdeki kriminal modadan onlarca kat iyiydi. elektronik unsurlar artmasına karşın müzik hala enstrümanlarla yapılırdı. neyse.

sonrasında şarkının sözleri zihnime işlemeye başladı. her şey vaktinde güzel, vaktinde kıymetli. geç gelen adalet, adalet midir? misali geç gelen güzellik, güzellik midir? diye düşünüyorum.

biriyle beraber vakit geçirmek, boş yapmak her yaşta aynı tadı verir mi? hatta ileri yaşlarda o tadı almak mümkün müdür? örneğin 40 yaşında bir çift beraber çizgi film izler mi, izlese 19 yaşında izleyecekleri halleriyle aynı keyfi alırlar mı? geçim sıkıntısı yaşamasına rağmen en uzun vadeli planı gelecek hafta olan yaşlardaki zevkler, türlü gelecek planlarıyla ve saçmalıkla uğraşılan ileri yaşlarda ne his yaratır?

“çevrem” diyebileceğim insanlar hep şehir dışında. sağ olsunlar var olsunlar, hepsi tatlıdır. bir araya geldiğimizde gülüşür sarılırız. ancak gündelik hayatta beni gördüğünde gülümseyen birinin uzun zamandır olmadığını fark ettim. çünkü gündelik hayatta kimseyle görüşemiyorum. yeni tanıştığım insanlar veya sık gittiğim yerlerdeki personel nezaketen gülümsüyor. oysa sırf birbirimizi gördüğümüz, günümüzden belli süre ayırdığımız için iyi hissedip karşılıklı gülümsediğimiz kimse yok. gelecek günlerde olur mu? sanmıyorum. peki ya olursa, 20'li yaşlardaki gülümseşmelerimizle aynını hisseder miyim? bilmiyorum.

bu da bugünümün ve akşamımın kaygısı oldu. tişkürler.

tadım tuzum kaçık. zor nefes alıyorum. sabah uyanmak istemiyorum. sürekli böyle değilim şu birkaç gündür göğsüm daralıyor. iş, hayatın kendisi her şey üstüme geliyor sanki. geçer mi geçer. sıkışıyorum

hayat cok uzun insallah bir an once biter bu hayatin anlami yok ve hayr bu seferki ergenlik depresyonu degil yetiskinlik ve suruncemenin depresyonu

yanında kendim olabilmek çok güzel bir his.

her şeyin bittiğini sandığın anda, aslında her şey yeni başlıyormuş.
ben bunu geç de olsa öğrendim.
yıllarca “neden olmadı” dedim,
ama artık “nasıl olur” diye sormayı öğrendim.

geçmişte düştüm, erteledim, bazen kendime inanmadım.
ama şimdi biliyorum:

“kaybetmek, başarısız olmak değildir.
gerçek kayıp, yeniden denemekten vazgeçmektir.”

bugün, yeniden başlamak istiyorum.
bu kez ne acelem var, ne de kimseyle yarışıyorum.
artık biliyorum ki en büyük yarış, kendimle olan yarış.
her gün biraz daha disiplinli, biraz daha kararlı,
ama aynı zamanda biraz daha huzurlu olmayı istiyorum.

yeniden başlamak korkutucu değil artık.
çünkü ben artık kim olduğumu biliyorum.
ben düşen ama ayağa kalkan biriyim.
ben hata yapan ama ondan ders çıkaran biriyim.
ben yıllarca bastırdığı hayalini hâlâ içinde taşıyan biriyim.

ve eğer o hayal hâlâ içimdeyse,
demek ki yolum orada, o yönde.
belki uzun sürecek, belki yorulacağım,
ama bu defa biliyorum:
gideceğim yol beni büyütecek, beni tamamlayacak.

yeniden başlamak, geçmişi silmek değil.
geçmişle el sıkışıp,
geleceğe daha güçlü yürümek demek.
ben artık kendime inanmayı seçiyorum.
küçük adımlar atacağım,
ama bu kez asla durmayacağım.

canım sıkıldı akşam akşam,ibb nin yaptığı hasar tespit raporunda 30 yıllık binamız çok riskli "e"sınıfı olarak gözükmüş.
pek bir bilgim yok bu konuda..

ama 40.50 senelik az riskli binalar da var nasıl oluyor bu?

süreç nasıl işleyecek?
kendi evim ama şu an kira ödeyecek gücümüz olacak mı,geçici güzel bir ev bulabilecek miyiz?
oğlum lgs sürecinde,okulu dershanesi sabit kalmalı..

gerçekten öyle gerginim ki..
bilen biri varsa dönebilir mi,ağlayacaktım raporu görünce resmen...

yaşlılara üzülüyorum. onların aciz oluşlarına üzülüyorum. belki ben de ileride öyle olursam diye üzülüyorum, belki ben de o kadar yaşlanırsam diye üzülüyorum, tamam bunlar da bir sebep ama bunun dışında yine de acizlik beni üzüyor ya. mesela eskiden anlamazdım, biz köye gidince anneannem mezarlığa gidecekseniz beni de götürün derdi, götürürdük yani hala götürüyoruz, neyse konu o değil. ben de içimden şaşırırdım, ya derdim nereden okusan gider zaten ölümü bu dünya gibi sanıyorlar herhalde illa mezarının yanında okumak istiyorlar derdim, biraz da kızardım içte içe. ama şimdi anlıyorum ki onlar da biliyor nereden okusalar ölülerin ruhlarına dualayıp gönderebileceklerini, mesele o değil ki. mesele o mezar taşına dokunmak. sevdiklerini özlüyorlar, geçmişlerini özlüyorlar ama bunların gelmeyeceğini biliyorlar, o mezar taşlarına dokunmak belki o yüreklerini ağrıtan özlemlerini biraz olsun katlanılır hale getiriyor. ben bunu yeni yeni anlıyorum, cahilmişim, kibirliymişim. ve yaşlılık o kadar üzücü ki bence, bize ne kadar basit gelen şeyler onlar için zorlaşıyor, bir merdiven çıkmak, oturduğu yerden kalkmak ya da ben gencim diye bana kısa gelen o mezarlığın yolunu yürümek. o mezar taşlarını sevmeye hasret kalıyorlar, yanlarında birileri olmasa veya götürecek birileri olmasa o iki adımlık köydeki mezarlık onlara gurbet gibi oluyor. valla insanlar çok aciz ya, yüreğim burkuluyor böyle şeylere.