mevlana hazretlerinden bir öykü anlatılır: beraber avlanmayacak iki kuşun avlandığını görmüş ve hayret etmişler, bu nasıl olabilir diye. dikkatli bir gözle baktıklarında görmüşler ki , aslında yanyana gelmeyecek bu iki kuşun, birer ayakları yok. aynı acı onları bir araya getirmiş ve dost olmuşlar. beraber yaşamaya başlamışlar..
aynı dili değil aynı duyguyu paylaşanlar anlaşabilir…
dahası yaşayabilir ..
hayat dediğimiz tam da böyle bir şey zaten. benzer geçmişe sahip iki kişinin el ele verip dayanışma içinde ve daha iyi şartlarda hayatta kalmak için hayatını birleştirmesi olayı.
ne yapsınlar, kafalarına mı sıksınlar geride kalanlar? ne hastalıklı, saçma sapan bir düşünce bu. her şeyini kaybetmiş bir insan onca acıya, travmaya rağmen sevme yetisini koruyabilmiş, birine güvenebilmiş, yeni bir aile kurmak istemiş kendine. sözkonusu çifte mutluluklar dilerim.
birbirini en iyi anlayacak iki insanın evliliğidir. kayıpları kabullenerek hayata dair yeni umutları, yaşama azmini temsil eder. bence güzel ve olgunluk içinde yürüyecek bir evliliktir.
mutlu mesut olsunlar. size göre kaç yıl olsa uygun olur belirtin ona göre davranalım.
bir gecede her şeyinizi kaybetmediyseniz yorum yapmayın. ikisi de evlatlarını kaybetmiş. eşini çocuklarını kaybettikten sonra her gün evde yalnız başına nasıl yaşar insan hiç düşündünüz mü. bir sekilde hayata tutunması gerekiyor insanların.
hadsizliğin son perdesi bir sorgulama ve yorumlar bütünüdür.
yok acıya tutunmakmış da yok garipmiş de yok mirasmış da... size mi soracak be insanlar, hayatlarını; acılarını, mutluluklarını nasıl yaşayacaklarını. hemen en kısa yoldan, siktirip gidin.
ben kadının ölen eşi açısındanolayin çok üzücü olduğunu düşünüyorum. para kazanma hırsı olan hiç tanimadigi bir müteahhit yüzünden olup karısını bir başkasına bırakmak gerçekten trajik.
yasalara ve örfe uygun ancak üzücü durum.
nesi garip geldi bunun? siz istiyorsunuz ki insanlar sevdikleri öldükten sonra ömür boyu yas tuttsun azap çeksin,hiç mutlu olmasın!
ne kadar yürekten seversen sev,ne kadar acı kayıp yaşarsan yaşa ölen öldü artık! o da herkes gibi toprak oldu ve bu dünyada hayat devam ediyor,okuyacak,gülecek,eğlenecek tabi insanlar.
babam vefat ettiğinden ağlamayıp dik ve sağlam bir duruş sergilediğim için bana da demişlerdi ne biçim evlat,hiç ağlamadı diye. insanlar ne meraklı acı çeken,ezilip bükülen insan görmeye. tabi kendi yaşadığı acıları unutturacak acılara şahit olmak onları teselli ederdi!