(bkz: gençler neden evlenmiyor) sorusunu soran iktidar için bir yanıt. siz, vatandaşlarınıza neyin güvenliğini sağlayabiliyorsunuz?

çocuklar bu yaşlarda gerçekten çok acımasız ve düşüncesiz davranabiliyorlar. sonucunun böyle olacağını muhtemelen düşünmediler. ancak bu düşüncesiz ve sorumsuz davranışları bir arkadaşlarının canına mal oldu. bu davranışlarının cezasını da haklarında taksirle ölüme neden olma suçundan işlem yapılarak ödemeliler. cezasız kalmamalı.

ilkokul 3 veya 4. siniftayken yanilmiyorsam adi halit olan bir srkadsimiz vardi. cocukcagiz, apandisti patladigi icin vefat etmisti o yasta. ben hala dusunur uzulurum onun icin. kucucuk cocuktu, yasasaydi kim bilir su anda neler yapmis, yapiyor olacakti.
bizim zamanimizda da ne yaptiginin farkinda olmayan, kotu sonuclar dogurabilecek seyler yapan gerzekler vardi. ama burada okudugumuz agir psikopatlik.

ahlak ve vicdan, insanın doğuştan hamurunda temeli varolan olgulardır. ailenin ve çevrenin etkisiyle bu değerler, geliştirilerek olgunlaştırılabilir. benzer şekilde yine aile ve çevrenin etkisiyle bu değerler, köreltilebilir veya tam aksi yönde negatif bir gelişim kaydedilebilir.

işte bu bahsedilen negatif gelişime net bir örnek.

çocuklarda belirli bir yaşa kadar vicdan duygusu tam olarak gelişmez. bu noktada aile ve çevreye büyük iş düşer. üzerine iş düşen kitleler, sorumluluğun gereğini savsaklarsa kaçınılmaz son maalesef budur.

allah ailesine ve yakınlarına sabır versin. mekânı cennet olsun

valla ben olsam o cocukları arabanın arkasına bağlar cennetlerine kavuşana kadar sürerdim.. savunma olarak arabamın fren hidroliğini kesmişler frenler tutmadı derdim.

saf kötülük

nasıl bu kadar kötü olabilir bir çocuk, nasıl bu kadar gaddar olabilir. nasıl bir aile ortamı var ki bu çocuk şeytanın vücut bulmuş haline dönüşmüş akıl alır değil

allah sabır versin ailesine, o yangın hep içlerinde olacak, korkunç bir acı bu ama katilleri ceza alsa da biraz alevi sönse keşke

akran zorbalığını ölümüne yaşayan birisi olarak üzüldüğüm çocuktur. dayak yememek için çatlayana kadar koştuğumu bilirim. çenemin, burnumun, midemin, yanaklarımın çocukken çektiği acıları anımsıyorum da cidden az kavga etmedim. kavgacı bir çocuk değildim, kavgaya zorlanıyordum. en son ortaokulda tekvandoya giden bir çocuk boğazımdan tutup kafamı basketbol direğine vurarak beni boğmaya başlamıştı. okul bahçesindeki nöbetçi öğretmen müdahale etmese büyük ihtimal haberlere çıkardım. bu olayı müdüre şikayet ettiğim için de adım sınıfta ispiyoncuya çıkmıştı. en son dayanamayıp kaçmıştım okuldan. sonra ailem devreye girdi de olay kapandı. beden eğitimi öğretmenim erhan hocamı unutmam, çok yardımcı olmuştu o zaman bana. topum mu kesilmedi, bisikletim mi parçalanmadı, çalınmadı, oyuna almazlardı, oynatmazlardı vs.vs. yücel diye bir piç vardı en çok onunla kavga ederdik. taksim meydanında karşı karşıya gelip birbirimize daldığımızı bilirim. akran zorbalığı hep vardı, kiminiz yaşamadı, kiminiz yaşadı ya da yaşattı. orospu çocukluğunun alasıdır, çocuklarınıza sahip çıkın!

yıllardır kimse kimseyi sevmiyor. insanlar sevmeden evleniyor demiş birisi. o da günün en beğenileni olmuş. peki bu ülkede hatta bu coğrafya'da insanlar hiç birbirlerini severek evlendiler mi acaba?
olayı saçma sapan romantizme etmeye gerek yok. ülkede ciddi bir akran zorbalığı ve çocuk suçlu sorunu var. bunlar hak ettikleri cezaları almadıkça daha da azgınlaşıyorlar.

suça sürüklenmiş orospu çocuklarınca katledilmiş bir yavrucak.

bu orospu evlatlarının aileleri hapise atılmalı. anasını sikiyim yetiştireceğiniz çocuğun.