her gün akran zorbalığı ve buna bağlı ağır komalar, travmalar, ölümler duyar olduk. ya hangi birimiz çocukken bu kadar ileriye gitmeyi düşünebiliyorduk? ebeveyn ehliyeti şart, çocuklara gereken ceza sistemi uygulanmalı artık.
kendi oyun oynadığı akranlarından bile koruyamadığın bir ülke…

siz çocuğunuzu çiçek gibi yetiştirin, mal gibi çocuk yetiştiren adamların soysuzlarından nasıl koruyacaksınız.11 yaşında resmen arkadaş kurbanı olmuş, bunu canıyla ödemiş çocuk.kafayı yersin.git o piçlere sor zerre pişmanlıkları yoktur.leş gibi çocuk büyütüp milletin canını yakıyorsunuz.

nasıl bir aile ortamında yetişiyor bu ucubeler.

faillerinin cezasız kalmaması gerekir. o çocuklar o frenleri sökerken gayet de ne yaptıklarını biliyorlardı, en iyi ihtimalle çocuğun kafası, gözü yara alacaktı. onlar da köşeden psikopatça büyük bir zevk alarak izleyeceklerdi. çocuk öldü, pişmanlar mı hiç sanmam. bazı insanlar kötüdür. çocukken de kötüdür, büyükken de kötüdür. hiçbir indirim almadan maksimum cezayı alırlar umarım.

boş bir kendine güvenle büyütülmüs çocuklar sebebiyle hayatını kaybeden bir cocuk.

bence aileler artık çocukların davranışından sorumlu tutulmalı. belki o zaman çocukları sokağa salmazlar eğitirler. yapıp yapıp sokağa atmak kolay, çocuğu yapıp sokağa atacak iq seviyesindeki bireyler zaten içeride yatsın. çocuğu kontrol edemiyorsa devlete söylesin, devlet kontrol etsin.

akran zorbalığını ölümüne yaşayan birisi olarak üzüldüğüm çocuktur. dayak yememek için çatlayana kadar koştuğumu bilirim. çenemin, burnumun, midemin, yanaklarımın çocukken çektiği acıları anımsıyorum da cidden az kavga etmedim. kavgacı bir çocuk değildim, kavgaya zorlanıyordum. en son ortaokulda tekvandoya giden bir çocuk boğazımdan tutup kafamı basketbol direğine vurarak beni boğmaya başlamıştı. okul bahçesindeki nöbetçi öğretmen müdahale etmese büyük ihtimal haberlere çıkardım. bu olayı müdüre şikayet ettiğim için de adım sınıfta ispiyoncuya çıkmıştı. en son dayanamayıp kaçmıştım okuldan. sonra ailem devreye girdi de olay kapandı. beden eğitimi öğretmenim erhan hocamı unutmam, çok yardımcı olmuştu o zaman bana. topum mu kesilmedi, bisikletim mi parçalanmadı, çalınmadı, oyuna almazlardı, oynatmazlardı vs.vs. yücel diye bir piç vardı en çok onunla kavga ederdik. taksim meydanında karşı karşıya gelip birbirimize daldığımızı bilirim. akran zorbalığı hep vardı, kiminiz yaşamadı, kiminiz yaşadı ya da yaşattı. orospu çocukluğunun alasıdır, çocuklarınıza sahip çıkın!

akran zorbaligindan ziyade zeka geriligiyle alakali bir durum, akran olduklari yazilmis, demek oluyor ki 11-12 yaslarina gelmisler ancak yaptiklari eylemin sonuclarini ongorecek zekaya sahip degiller…

insanın aklı almıyor bir çocuk arkadaşının bisiklet frenini koparıp yokuş aşağı gitmesini kafasında nasıl planlayabilir ya? bu nasıl bir nesil?

biz de çocuk olduk. en fazla kavga eder onda da anamızdan babamızdan iki tokat yiyip barıştırılırdık. bunun adı artık (bkz: akran zorbalığı) değil başka bir şey. ne zehirliyor bu nesilleri anlamıyorum. çürümüşlüğümüzün geldiği nokta yerlerde diyeceğim ama her okuduğum haber resmen kürekle gelip hayır yerin de altında diyor.

allah anasına babasına sabır versin.

faillerin de çocuk statüsünde değil direkt yetişkin olarak yargılanmaları şart. bildiğin tasarlayarak adam öldürme suçu bu.

sevginin ne demek olduğunu bilmeden yetişiyorlar diye anlamayacağım onları.
kötülük insanın içinden gelen bir şey. yaşının veya yetiştirilme tarzının hiç önemi yok.