kendisinde "müslüman sevinci" var. bu yüzden seviyoruz. allah ondan razı olsun. bütün videolarına gülerek başlıyor, içimizden biri gibi konuşuyor. yolda görsem direk muhabbete gireceğim hissi yaratıyor insanda. ne ağlamaklı ne katı bir tavrı var. müslümanlığının ona getirdiği mutluluk bütün tavırlarında birikmiş sanki.

"her zaman ve hiç sıkılmadan giyilebilecek bir ayakkabı" gibidir.

bu dizinin en büyük sorunu başlarına ne gelirse gelsin mürettabatın birbirine alık alık ve gülümseyerek bakması bence. yani gemi yok olmak üzere bu mallar hâlâ espri yapayım, yare bir göz kırpayım derdinde. bu da bütün ciddiyeti yok ediyor tabii. halbuki ilk sezon itibarıyla epey potansiyeli vardı. bir de karakterler inanılmaz itici. doktor, uhura falan yani, ne bileyim çok aptal görünüyorlar. her türlü izleriz o başka mevzu. tng olmasa ne ederdik bilmiyorum.

alfa'fan çıkan kitaplarını bitirmeme sadece tek bir kitap kalmış yazar. çeviriler iyi. baskılar tam elde tutulacak, rahatça okunacak şekilde. seri şeklinde çıkması da takibi kolaylaştırıyor. çalışma aralarında kafayı boşaltırım diye başlamıştım ama sonuna geldim.

elbette the orville'dir. yani bazı dizilerin bir miladı var. bir noktadan sonra gevşemesine rağmen sıkmaya başlar :) ama star trek ve stargate tarzı dizilerde "her bölüm ayrı macera" olduğu için böyle bir durum söz konusu olamaz.

oyun sırasında löbülük de dendiğine müşahade edilmiştir.

bu işin parayla, maaşla, bir ev alabilmenin yıllar almasıyla ilgisi yok bence. memuriyetinin 20. yılında 15 yıl borca girerek ancak orta karar bir apartman dairesi alabilmiş biri olarak söylüyorum bunu. mimari hakkındaki çok az olan bilgilimi de daha çok teorik olarak ve turgut cansever, uğur tanyeli, doğan kuban ve le corbusier'in eserlerini okuyarak edindim. çok fazla sayıda da ev projesine baktım.

vardığım sonuç bunun bir vizyon ve giderek bir halis niyet meselesi olduğu yönünde. yani "az çoktur" ilkesi apaçık ortada ve hâlâ işliyor. bu bağlamda neredeyse aynı maliyetlerle çok daha güzel evler yapmak mümkün sanki. örneğin adana'da daha karşısında durup da "işte yaşanacak yer" dediğim bir apartman görmedim daha. bir tek türkmenbaşı'nda çiçekkent ve çiçekköy konutları var. oraya da, evet tabi, bir mimarın eli değmiş. biraz bilgisi olan biri, ilk görüşte anlıyor zaten.

aynı maliyetlerle çok daha güzel evler yapılabilir; bunu cansever'de söylüyor. arsa şusudur falan onları bilmiyorum ama sistemin başta yanlış kurulduğu o kadar belli ki. ben kendim yüksek 1. katta oturuyorum. 20 katta oturan komşularım var. bir insan neden 20. katta oturmayı ister, onu da anlayabilmiş değilim. 3ten sonrası benim için zulümdür ki bir apartmanın da 6 kattan yüksek olmasını hayata ve doğaya dönük bir zorbalık olarak nitelendiriyorum.

henüz geç kalınmış mıdır sanmam. insanımız güzel evlerde oturmanın ne demek olduğunu bilmediği için şimdi oturdukları evleri güzel zannediyor. kendisine konfor diye yutturulan kepazeliği bir de çevresine övüyor. evin değeri arttıkça hayatı daha da güzelleşecekmiş gibi seviniyor bir de. ha ben güzel evler de mi oturdum hayır. yine de bu duygunun en azından neye benzeyebileceğini tahmin edebiliyorum.

bu yaştan sonra "lan benim müzik zevkim buymuş demekki" dedirten mucizevi oluşum. kendilerini tebrik ediyor, allah'tan yollarının açık olmasını temenni ediyorum.

tarihin en iyi 2. sezonuna sahip dizisidir. bugünlerde yeniden izliyorum da o tuhaf havasından hiçbir şey eksilmemiş.

bu tip olaylar karşısında anlayamadığım şey "biz boşuna mı okuduk" oluyor. ne yani sahte diploma almak gibi bir imkânın olsaydı okumayacak mıydın? ilginç.